Ali Ziya Çamur Antoloji.com

70 Kuşağı diye bir kavram toplumsal tarihimizde yoktur. 68 kuşağının destansı öyküleriyle büyüyen ve toplumsal kurtuluş yolunda 68 hareketinin kazandırdığı ivmeyle yoluna devam eden 78 kuşağı vardır. Ki 80 darbesinden sonra askeri darbe, cicibebe ve lolipopla beslenen 80'li, 90'lı yıllarda tüketim toplumunun öznesi olan kuşaklar 68'lileri ve 78'lileri hiç anlayamazlar. Çünkü 68'liler ve 78'liler, önlerina asla 'ben'i değil, her zaman, her yerde 'biz'i koymuşlardı. İşte kuşaklararası en büyük fark bu 'ben' ve 'biz' kavramlarından kaynaklanmaktadır.

Yılmaz Güney; eksi ve artılarıyla bir insan. Ama beyni ve yüreğiyle insanlığın toplumsal kurtuluşu yolunda sinema sanatının zirvelerini zorlayan bir insan. Sinemayı göz aldatma ve tüketim toplumu yolunda kullanmak için değil, Anadolu insanının acı ve sancılarını görmeyen gözlere sokabilmek için kullanmış, iyi de etmiştir. Anadolu'yu; 'Sen ne güzel bulursun / Gezsen Anadolu'yu' gibi kof şiirlerden tanıyanlara insanı ve acısıyla tanıtabilmiştir. Hırlayanların ve zırlayanların değil; insan adına, insanlık adına gürleyenlerin sanatçısıdır o!

Anı, geçmişten bugüne gelen günlerin köpüğüdür. Bu köpüğün değeri, insana verilen değerle, sevgiyle doğru orantılıdır.
Anılar, 'ah'lardan, 'vah'lardan, pişmanlıklardan süzüldüğünde değer ve anlam kazanır.
Anı, dostlukları, mutlulukların, sevgilerin, sevgililerin güneşin öbür yakasından yansıyan yüzüdür.