Asi Mavi Adlı Antoloji.com Üyesinin Hakkında ...

ღ ❤ Mutlu ❤ Huzurlu ❤ Bir❤ Sabah ❤ Olsun❤ ღ
DOGUM GÜNÜN KUTLU OLSUN
╚ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ೋ ღ ❤ ღ ೋ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ═ ❤ ღ
Güne iyi başla,
Üzgün olma,
Nefret etme,
Aşkı yaşa,
Yaşamı sev,
Dünü unut,
Işığını yansıt,
Ne olursa olsun gülmeyi unutma... diyerek hayırlı sabahlar ve yeni yaşın tüm güzelliklerini sevdiklerinizle yaşamanız dileğimle nice yıllra güzel bir gün olması dileğimle 

Doğum Gününüzü Can-ı Gönülden Kutlar sağlık,sıhhat, huzur ve mutluluk dolu nice nice yıllar dilerim.
Sevgi, Saygı ve Muhabbetle

aşk ibadeti

elimde hüznün tespihi
ya sabır çekiyorum sensizliğe

sen diye yatıp
sen diye kalkıyor
adınla başlıyorum her şeye
...
düşlerimi giymişim ihram diye
tavaf ediyorum aşk mabedini
ermek için cemaline

ben ki hasretinle divane
gerçekleri taşlıyorum / şeytan diye
...
ey bu bedeni ruhuma dar eden
beni benden eden sevgili

araftayım
aşkınla arındım
al artık beni cennetine

Sana sus(adım) uyorum,bana şarkıları sevdiren kutsal sevgilim...
Sana sus(adım) uyorum,bana cümlelerin bir anlamı olduğunu öğreten adam...
Sana sus(adım) uyorum,yolculukları değerli kılan insan....
Sana sus(adım) uyorum,uykunun kutsal olduğunu öğreten sevgilim...

Sana o kadar susadım ki! Kana kana içmek istiyorum dudaklarından sevgimizi...Tadı yok bu suların,sevmelerin,şarkıların,yolculukların, uykuların...Hiç birinin tadı yok...

Gel! Gusül abdestine her niyetlenişimde,yıkansın bedenim terinle..Hem seninle arınayım günahlardan,hem seninle bakayım en gavur günahların tadına..Gel! Dudaklarının parmak izlerini bırak dudaklarımda..İşlesin kokun en ücra kuytularıma..Gel! Al bekaretini yüreğimin! Mahremim ol, ayıbım ol benim!

Promili yüksek bir aşk bu..Kanıma bıraktığın 'haz'la 'sen'deliyorum..

Tanırım kendimi
Hiddetim taşar benim
Dalga dalga,
Hırçın hırçın
Tokat gibi vurur sözlerim
Yıpratır bedenini
Bilirim seni
Hüzün etrafı sarmışken
Sessiz kalırsın belli belirsiz
Ben bilirim seni
Acı bir tebessüm
Belli belirsiz bir tebessüm...

Hayranım sana
Sabrına
Sakince karşımda durup
Meydan okuyan o tavrına
Varlığına...

Korkmuyorum
Ruhumdaki fırtınada boğulmaktan
Karanlıkta yollarımı kaybetmekten
Biliyorum kurtarırsın beni sen
Işığım, deniz fenerim
Işığım, sana aşığım...

Yalnızlık celsesinin sayfaları kulaçlarımda
Geçiyorum içimdeki deli sarnıçları
Üşümüş çakıllar değiyor ayaklarıma
Bir sarılışın hazin özlemi yürek haritamda...

Deli fişek üzünçler solmuş aşkın resimlerinde
Şiirler sürünüyorum tenime, koynumda har
İklimler geçiyor yorgun gözkapaklarımdan
Sevişmesiz geçen bir güne atılırken çarpılar...

Yüzeceksen gözlerimde, sağdıç olursun ölümlerle
Hüzün ve yalnızlığın kollarında çok ağlarsın
Sislerle kaplı gökyüzümü geçemezsin kulaçlarla
İçimdeki simyacıların sırlarını bulamazsın...

Esmer gecelere kapayacaksın yar gibi gözlerini
Dirençler sürüneceksin terli devinimlerle tenine
Törpülenmiş aşkların köprülerinden geçerek
Dudaklarındaki sancıları nefesime vereceksin...

Çelik suya kavuşur ve her öpüş nasılsa bedeni tutuşturur
Işıksız bir koyda çıkar düşlerini yangın saatlerinden
Yuvarlan özgürce bulutların renksiz göğsünde
Yüreğimin mimoza çiçeği ol, büyü seven gönlümde...

Azıcık ASİ, bir tutam MAVİ süründüm sensizlikte
Dudaklarınla gezin, sokul türkü yalağı gizlilerime
Kanat utançsız yerlerimi ah, sars bedenimi!
Sustur içimdeki talanlanmış naralarımı...

Kanımı alevlere ağdırsın dokunuşların mevsimlerce
Bir ceylanın korkak gözlerinde seni göreyim
Aşksız ve sevdasız geçen tüm günleri değiştirerek
Yalnız senin ülkenin şiir sultanı olayım...



çok teşekkürler..son zamanlarda beni tepeden tırnağa sarsan bu denli çarpıcı şiirler okumamıştım..titredim..özlemişim! gözlerimin pasını aldın :) ne iyi ettin,yine beklerim ;) titremek güzelmiş...

'sana vermeli soğuk bir kış gününde
üzerindeki tek gömleğini'......dostları olmanı insanın

canımın içisininiçi, bi tanecik arkadaşım benim..
;)

Hakkında çok şey bilmediğim ama kanımın ısındığı biri, öyle ki sevdiğim insanları bile rahatlıkla tanıştırdığım bir insan, bir hemşerim, bir arkadaşım... Ve daha neler neler, yazsam da sığmaz seni anlatmaya alfabedeki tüm harfler...

Favori söz manyağı bide:p


'seni içeren masallarım anlatılacak kadar kısa değiller'

'geçici bir dövmesin şeklini çizdi Tanrı topraklara; vakti gelince kazma kürekle silineceksin'

Arzularının sana yalvaracağı bir yaşam dilemek istiyorum sana...

...oktay...

Tek kendin olmakla, aldığın biçim.
Acılara gülüp geçtiğin için,
Şükür şerbetinden içtiğin için,
Seni çok sevdim ben, *CANIMIN İÇİ*

Sevimli cana yakın benim biricik bacım.. Yoğun olduğum için yardıma gelecekmiş kollarımı açtım seni bekliyorum. Ama çabuk gel olurmu bak kahveleride yaptım :)) Keşke gelsende istanbulun altını üstüne getirsek.. Kıs bacım ne olurdu uzak olmaasaydın ne kaynatırdık ortalığı :))

O küçücük kalbinde kocaman bir yürek taşır o.. Yüreğinden sevgi damlacıkların ve yüzünden gülümseme hiç eksik olmaması dileğiyle...

Bir küçük su damlası gibi...

serin..

bir küçük su damlası... her değdiği anda gülümseme estiren...

İyi ki varsın...

hadi kaç gel, çabuk, bekletme bak; benimde senden farksız bi durumum yok, beraber çıkarız bunalımlardan fena mı olur ohh ne güzel olur du,yaww hayali bilem güzel yaa :))))
allam nolur bu hayal olmasın gelsin masalım kahramanım :)))))

yok yok mesafeleri dövmeyelim biz, yontulacak odun var ya onu yontalım, ne güzel stres atarız:Pp içimin yağları erirdi hem de :))

işleri ben hallederim, sen gel mersinin altını üstüne getirelim :)))

Silinmesi evlencen demekti yani, ayy su cahilligin gözü kör olsun............

yok silinmemis..... bu iyiydi dmi? ? ? ?

cicim ben senin adini ayakkabimin altina yazdim nikah günü ama biz anlayamadik silinince mi iyi oluyordu silinmeyince mi? ? ? ?

Seçkin insanlarin kurdugu galakside bir karadelik ben.
Gördügüm hersey silik bir fenomen
Hizla gelisen nesle sahip olmayan her ebeveyn
Süper emici bir zihniyetle kalici lekeler birakir en sonunda.
Bionic olmak ister ancak paranin tadi çok hos gelir
Rhyme'larimda beliren dünyamda paraya yer yok
Esas kavram insanizm Liriklerimde yansiyan global isteyisler
Bu med cezir dikkat etmek gerekir
Beyne hükmeder ve bitirir insanoglunun içindeki bu savasi
En iyi olmanin bir tadi var ancak siniri yok
Bosa kürek çeken kagit geminin kaptanlarina çare yok
Gemiyi terkeden fare rolüne bürünen kahraman çok
Bosver sen kahramandan kork
Savasi seyreden bir kargayim ben Sesim duyulmaz
ölümü gökte görmeliyim gökten degil
Bozulan her düzen Zamanla asinir kökten degil
Gökten zembille inmedim ve nefret ettim öcden
Önceden çocuktum aklim ermedi tamam ya simdi
Geriye baktigimda yasadigim bütün olaylar tekerrür ediyor
Alemimde kötü bir günümü tekrar yasamak
Istemezken daha da kötüsü gelebilir
Beklemek rahatsiz edebilir
Ayni seyi mi yasayacagim bu paradox.
Beni yanıltan her fikir boşa yapılan her zikir havaya karışan tüm zehir zehirler Akilmi yoksa panzehir mi gerekir
Gündüzüm gecem esit gibi ve hergün ekinoks ve
Hersey büyülü her zaman ki hisse Dejavu

Kış mevsiminin, etkisini yavaş yavaş kaybetmeye başladığı günlerdi. Baharın geleceğini muştulayan cemreler bekleniyordu. Sonunda cemre, hava ve topraktan sonra suya da düştü. Hem de ateş topu bir sıcaklıkla….

Su da hava gibi, toprak gibi ısınmaya, yaşam daha kolay, daha güzel yaşanılır olmaya başladı. Cemre; havanın güzelleşmesini, suyun ısınmasını ve toprakta gizlenen tohumların, kuru ağaç dallarının, canlıların uyanmasına sebep oldu. Bir umut oldu canlı cansız tüm varlıklara.

Cemre toprağa düştükten sonra bahar geliverdi dağlara, ovalara, kırlara, köylere, şehirlere. Ve ardından yüreklere. Önce kardelenler, nergisler kaldırdı bükülmüş boyunlarını gökyüzüne, ardından frezyalar, kır karanfilleri, kırkkanatlılar ve güller. İç gıdıklayan kokularını etrafa yaydılar, renk renk ışıklarını sulara aksettirdiler.

İşte bu baharı soluyan, zeytin gözlü bir çocuk vardı uzaklarda. Zeytin gözlü çocuk gülümsüyordu karlar erirken. Bahar, onun da içini kıpırdatmış, bir şeyleri yerlerinden oynatmıştı. Kıpır kıpırdı içi. Dağlara doğru yürümeyi geçiriyordu içinden. Ve dağlardan ovalara doğru koşmayı.

Fırladı, bahar kokan sokağa. Baharın gelmesiyle birlikte; kuşların daha bir neşeli öttüğünü, daha bir neşeli uçtuğunu gördü gökyüzünde. Dereler daha bir sevinçle akıyor, çoşkuyla esen rüzgar; dağ doruklarında konaklayan karın sularını ovalara indiriyordu..

Kalbi umut ve sevinçle çarptı o an. En soğuk sözler bile yumuşayip inceldi, eridi yüreğinde. Sevdiklerini anımsadı. Yaşlı çınarı, dallarında yuva yapan ve sevinçle kanat çırpan minik minik kuşlari.Ulu çınarına gitmeliydi.Uçarcasına yöneldi çınarına doğru. Koştu koştu koştu.

İlkbaharın kokusunu cigerlerine derin derin çekerek, yemyeşil çayırlarda, çiçek desenli kırlarda koşarak, çınarın yanına geldi. Çınarın dibinde durdu. Kabaran solugunu dinlendirdi önce.Sonra, gülen gözlerle sevgi ve dostluk kokan yaşlı çınara baktı. Rüzgar dağlardan, ormanlardan kırlardan topladığı bütün çiçek kokularını alıp buraya getirmişti. Çınar sıcacık sevgisini, ulu bedenine tutsak etmişti.

Fakat, zeytin gözlü çocuğun dostluğu, canevine dalga dalga dolduğunu hissediyordu. Zeytin gözlü çocuk da öyle….Çınardan çocuğa, çocuktan çınara doğru akıp giden bir şeyler var gibiydi. O küçücük yüreğinde dağ gibi kederini büyüten ve dallarının altına sığınıp gizli gizli ağlayan, hülyalarına kara bulutlar düşüren çocuk o değildi sanki. Çınarın yanında umutlu, mutlu görünüyordu.

Şimdi sevinçliydi zeytin gözlü çocuk. Yüzü, gözleri gülüyordu. Bahar gülüyordu. Sular, dağlar, bütün dünya gülüyordu onunla..Bir şarkı vardı dudaklarında, sevinç ve neşe dolu. Her yer çınlıyordu sesiyle. Bir yıldızı vardı şimdi, gecelerini aydınlatan bir yıldız. Bir bulutu vardı şimdi, üstünden bembeyaz geçip giden. Kar gibi, tüy gibi, rüzgar gibi bir bulut.

Bir sevgisi vardı şimdi, içinde çoğalan, hep içinde kalan, sıcacık. Bir mevsimi vardı şimdi, gülümseyen, içinde bütün güzellikleri saklayan. Bir ümit, bir ses, bir ışık, bir heves gibi. Bir yeri vardı şimdi; ıssız bir ada, bir dağ, bir deniz kıyısı gibi. Belki herkese uzak, ama kalbine en yakın yer. İşte o yer bu çınarın altıydı. Hemen her gün buraya gelir, acılarını unuturdu. Hayallerini burada kurar, içini bu çınara dökerdi.

Kimbilir aradan ne kadar zaman geçti… Bir gün düşüncelere daldı yaşlı çınar. Çünkü içten içe bağ kurduğu, her gün yolunu beklediği, kendisiyle konuştuğu dert ortağı, zeytin gözlü, tatlı sözlü arkadaşı gelmiyordu artık.

Şaşırdı. Acaba neler olmuştu? ”Her gün gelirdi.” diye düşündü çınar. Günler geçip gidiyor, zeytin gözlü çocuk gelmiyordu. “Belki hastalanmıştır. İyileşince gelir.” diye avuttu kendini. Ama her dakika, yerini ümitsizliğe bırakan bir oyundu sanki.

Günler usul usul geceye, geceler usul usul gündüze akıp gidiyordu. Ne zeytin gözlü çocuk vardı ortalarda, ne de kendisinden bir haber. Hala ne olduğunu düşünüyor ama, zeytin gözlü çocuğun neden gelmediğine bir türlü yanıt bulamıyordu.

Birden durup sessizligi dinlemeye başladı, ürperdi. Yalnızlığın içine işlediğini hissetti.Rüzgar dallarını salladıkça inliyordu.”Nerdesin zeytin gözlü çocuk? Seni çok özledim, tatlı sözlerini de.” diye iç geçirdi.”Hasta değilsin ya! İstersen sana bir demet kırmızı karanfil yollarım.” Diye fısıldadı.

Günler böylece geldi geçti. Geceler sabahları soluyarak uzaklaştı yanından.Gündüzler gecelere bıraktı yerini, geceler gündüzlere.Bir umutla zeytin gözlü çocuğun yolunu gözledi durdu.

Ama o gelmiyordu.Umudu, her geçen gün biraz daha azalıyordu çınarın. Her gün bir sürü insan gelip geçiyor, çevresinde kuşlar kelebekler uçuşuyordu. Bir tek o gelmiyordu. Kıpır kıpır doğada yalnızlık çekiyor, o kalabalıkta yalnızlığı yaşıyordu. Kendini ıssız bir çöldeymiş gibi hissediyordu. Susuz, kimsesiz, ağacı, yeşili olmayan bozkırda kavruluyor gibiydi.
Oysa çevresi kuşlarla, ağaçlarla, yeşilliklerle doluydu. Tüm bunlara ragmen, içinde bulunduğu ortamda kendi başına kımıltısız, mutsuz ve yalnızdı.

Bir gün etrafındaki sessizliği dinlemeye başladı, ürperdi. Bir ayak sesiydi beklediği, bir çift zeytin gözdü. Ama nafile! Damarlarındaki kanı donmuş gibi, bütün dalları yaprakları fırtınaya tutulmuşçasına titredi. Oysa her şey aynıydı. Güneş, gökyüzü, kuşlar, rüzgar hep aynıydı. Eksik olan, sadece zeytin gözlü çocuktu.
Aylar geçmesine rağmen, zeytin gözlü çocuk hala ortalarda yoktu, gelmiyordu. Umudunu nerdeyse tamamen kaybediyordu….

”Umudumu kaybettim, umut her şeydir. Kırgınlığım, kızgınlığım o zeytin gözlü çocuğa. Giderken yanında götürdü umudumu. Umudum benim yaşama nedenimdi, yaşama sevincimdi. Ben umutsuz nasıl yaşarım! ” diye sitem etti içinden. Sonra sararmaya başladı
yaprakları. Birer birer terkediyorlardı onu…..

Heybetli gövdesi üşümeye başladı. Isındığı ateşler söndü, küllendi.Üşüdü üşüdü.. Yollara baktı uzun uzun. Ne gelen vardı, ne giden.. Bomboş geldi her yer. Hiç bir şeyin anlamı kalmamıştıişti. Titredi koca çinar. Ürperdi yapraklari tiril tiril. Savurdu kalan yapraklarını. Yaprakları dinmez gözyaşı oldu, döküldü. Derelere, ıssız ovalara, kırlara şehirlere doğru savrulup gitti…

Neden sonra karlar yağdı yağdı, aylar sonra eridi. Kar suları, bir yatak bulup, indiler ovaya doğru.Ardından leylekler döndü yuvalarına, kırlangıçlarla süslendi gökyüzü. Deniz dalgalandı. Toprak menekşeler armağan etti çocuklara. Yıldızlar kaydı, ayvalar sarardı. Zeytin gözlü çocuk yine gelmedi.

Çocuklar büyüdü; kimi genç kız oldu, kimi, yağız bir delikanlı. Erguvan dudaklı genç kızlar beyaz duvaklara büründü. Evlerde her akşam lambalar yandı, lambalar söndü. Ay ışığı yeri gögü süslerken, sevgililer buluştular gizlice, gür dallarının altında. Saatlerce yan yana oturdular, birbirlerine sevgi dolu sözler fısıldadılar.Kah susarak, kah konuşarak sarıldılar birbirlerine. Çınar gördü tüm bu oldu bittileri, sevgi dolu fısıltıları dinledi. Yıldızlar ışıklarını gönderdi.Rüzgar yapraklarını okşadı. Neye yarardı ki tüm bunlar! Zeytin gözlü çocuk gelmedikten sonra neye yarardı! .

Yine umuda yöneltmişti yüzünü dağlar. Havaya, suya ve toprağa cemre düşeli epey olmuştu. Zeytin gözlü çocuksuz gelen kaçıncı bahardı bu! Dağlarda kardelenler, ovalarda erik ağaçları, kırlarda papatyalar bir sevinçle açıverdiler. Güneş; bahçeler, çiçekler, börtü böcek ısın,yer- gök, çocuklar şenlensin, bütün ağaçlar, bitkiler yeşersin diye, güneş gün boyu dikildi tepelerinde.

Herşey zamanı gelince görevini en iyi bir şekilde yerine getirdi. Ne yağmur, ne rüzgar, ne güneş, ne kar unutmadı çınarı.. Ama zeytin gözlü çocuk gelmedi.
Bulutlar yere inip, kümelendi çınarın başında. Sonra yağmur olup, gözyaşı gibi damladı çınarın dallarına, yapraklarına. Ki, koca çınar yeşersin diye. Toprağın derinliklerine uzanan köklerine yağmur suları indirildi, beslensin diye. Bahar rüzgarı, dallarına vurdu, çınarı kış uykusundan uyandırmak için. Olmadı! Hiç biri yeterli olmadı bu çabaların. Çınar, yeşermedi. Çünkü eksik olan bir şey vardi. O da, zeytin gözlü çocuktu….

Bir daha hiç bir bahar yeşermedi yaşlı çınar. Damarlarindaki can suyu çekildi. Uçlarından başlayarak dalları, gövdesi kurudu. Artık kuru bir odun parçasından farksızdı.

Aradan çok uzun bir zaman geçmişti. Bir gün koca bir adam geldi Hollanda’dan, zeytin gözleriyle baktı uzun uzun ağaçların olduğu yere, yapraklar yeşil yeşildi. Yıllardır ayrı kalmıştı ve yıllar sonra ancak gelebilmişti çocukluğunun geçtiği bu yerlere.

Ağaçların dallarında yine kuşlar cıvıldıyordu, kelebekler uçuşuyordu etrafında. Çınarını aradı yorgun gözleri, baharında eylülü yaşayan kanadı kırık bir kuş gibi çırpındı, kalbini hüzünle dağladı, ağladı hülyalarına siyah bulutlar inmişçesine… Bir demet kızıl karanfil bıraktı çınarın koynuna, gülümsedi içi burkularak kurumuş yaşlı çınara, eğilip kulağına fısıldadı ‘seni seviyorum’ dedi…

yotur valla :)

kekimiz bile yeşil olduktan sonra yenmezmi be sultanım :)

susarak konuşmak evet susarak konuşmak...
yıllar öncesinde lise yıllarında bi söz duymuştum bir bir yazarın sözü sözü söyleyini unuttum ama sözü asla unutmadım...

konuşmak nekadarihtiyaç olsada susmak sannattır demişti ve bu beni çoklk etkilemişti evet susmak nekadar ihtiyaç olsada susmak en iyisiydi....

senin dalalım hayal alemine...
şimdi karşılıklı yeeşilliklerin arasında çam ağaçlarının çam sakızı kokuları nefiss..

ufak bir ahşap kulebe içersinde ocak başında odun ateşinde bir demlik çay eşliğinde muhabetimizi yudumlayalım :)

yeşilin her tonunda ayrı bir hava ayrı bir sıcaklık yarı bir unut...

huzur...

bir oramana baktıığında yeşil manzaraya naktıüğında yeşilin her tonuyla karşılaşmaktır yeşil yeşil tek başına değildir yeşil çok tur

yeşil en çok huzuru verir insana...

yeşil de bulduğun huzuru hiç bişeye değişemezsin...
en azından ben değişemem...

kardenizli olmanın verdiği en büyük mutlulukta bu olsa gerek... baktığında yeşilin her tonunu maviye baktğında bile yeşili görebilmektir...