Eda Yılmaz Antoloji.com

O kadar çok isterdim ki masal kahramanı olmayı...

Düşünün KÜLKEDİSİ olduğunuzu; gecenin büyüsü bozulmasın diye saat on ikiyi gösterdiğinde prensin kollarından ayrılıyorsunuz istemeseniz de, onun sizi bulması için bir hatıra, bir yol gösterici olarak ayakkabınızı bırakıyorsunuz ve sonunda prens, üvey anne ve üvey kardeşlerinizin tüm yalanlarına rağmen sizi buluyor. O eşsiz güzelin siz olduğunu anlıyor ve düğününüz yapılıyor. Sonsuza kadar mutlu yaşıyorsunuz, hem de prenses olmuşsunuz... Harika...

Ya da ÜÇ KÜÇÜK DOMUZCUKlardan en iyi evi yapan kardeş olsanız harika olurdu değil mi? Hem aklınızı hem de gücünüzü kardeşlerinize ve kötü kalpli kurda gösterirdiniz. Ayrıca öyle sağlam bir evde kardeşlerinle mutluluk içinde sonsuza kadar yaşamak harika bir şey olsa gerek... Yanlış anlaşılmasın diğer kardeşler de olsanız bir şey değişmezdi böyle iyi kalpli bir kardeşe sahip olduktan sonra...

Peki PAMUK PRENSES olsanız. Üvey annenizin baskıları yüzünden bir hizmetçiden farksız olduğunuz sarayda karşılaştığınız prensin yolunu sürekli gözlediğinizi düşünün... Daha sonra üvey annenizin sizi öldürmeye çalışması fakat iyi ile kötü olmak arasında gidip gelen avcının bunu yapamaması ve sizin yedi minik adamın evine gitmeniz; kendinizi onlara kabul ettirmeniz... Yalnız olmadığınızı hissettiğiniz anda o kötü kalpli kraliçe sizi zehirlemek isteyecek ve başaracak. Bu olay yedi şirin adamı üzecek ve dünyada ilk olarak siz camdan bir tabutta tüm güzelliğinizle muhafaza edileceksiniz ta ki aklınızdan çıkmayan, hayalinizden silinmeyen, rüyalarınızdan gitmeyen yakışıklı prens sizi öpene kadar... Sonrası her masal gibi sonsuza kadar mutluluk... Harika olurdu değil mi?
..