© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Önceden Umutlar Vardı....
Her nekadar yarını goremesekte hep birşeyleri sakladık yarınlara.. Hep yarın dedik yarından umut bekledik. Yarınları hiç bitiremedik. Şimdi ise yarınlara korkarak bakar olduk. Yarından hep bekledik. Kimler neler beklemediki. Yarın dedik Hayrola dedik ama ne yarını bildik nede yarınları bekledik. Takmışken yarınları kafama yarın ne olacak dedim. Acaba yarın bugunden dahamı guzel olacak yoksa yarın bugunumu aratacak...
Önceden bir umudum vardı yarına şimdi ise korkularım..
Korkanken yaşamayı sadece yaşadıklarıma ağladım. Bu gece başka bir içimdeydin. Acıtan bir sızı vardı. Aslında ben kendimden korkuyordum. Korkularımdan korkuyordum. Şimdi ise korkularımı yaşıyorum.
Anlamasının zor olduğu kadar anlatmasıda zor benim için. İçime atacağım biliyorum. Kimselere anlatmayacağım. Kendime bile. Satırlara yazarken bile korkumu satırlardan saklayacağım belkide.
Gulerken bile zorla ağlarken bile zorla ağlıyorum. Paylaşmak istiyorum anlatmak ağlamak istiyorum ama kendimden utanıyorum. Utanmak değil belkide.. Aslında ben kendimden korkuyorum.
Nekadar zor değilmi...
İnsan yaşamayı isterken yaşamayı özlüyor.
Nefes almak isterken boğuluyor.
Ağlamak isterken korkuyor.
Yarın derken yarınlardan kaçıyor.
Eeee işte ben böyle bir insanım. Şimdi diyorsunki sen nasıl bir insansın. Yarın diyor. Korku diyor.. Ağlamak diyor.. Hımmm. Koyverlan kendini
Keşke hayatta her istediğini yapabilse insan. Yaşasa hayatı korkusuzca.. Ne ağlamak olsa nede yarından kaçmasa...
Sıkılıyorum bazen. Sıkıldığımdan haberim olmadan. Bazen yalnız kalmak istiyorum ama yalnızken yanımda biri olsun istiyorum. Diyeceksin nasıl yalnızlık bu.. Coğu zaman sorgularım kendimi. Sorular sorar bilemediğim zaman ceza veririm. Yalan söylerim sonrada neden yalan soyluyor diye gene cezalandırırım. Ama masumumdur genede kendimce savunurum kendimi hemen. Ya avukatı olurum kendimin yada hakimi.. başlarım konuşmaya.
Hakim:
Anlat bakalım neden?
Ben:
Hiçbirşeyin nedeni yoktur aslında.. Nedenleri insanlar yaratır. Anlatır inandıklarına
Hakim:
Kimler biliyor başka?
Ben:
Ben ve yalnızlığım derim..
Sonra hakim olur keserim cezamı. Daha fazla sorgulamadan kırarım kalemimi.
Sıkılır bazen bu ruh bu bedenden ama yinede vazgeçmem kendimden. Bazen olur düşünürüm.. Düşünceler dalarım. Kendimi düşünür kendimi yaşarım. Yaşam buysa... Sonra tekrar başlarım yazmaya. Kendimce anlamlı kendimce anlamsız.. Aslında ben kendimi yazıyorum satırlara. Sığdıramıyorum başka. Nankörce belkide ama kıyamam başkasına. Kendimi yazar, kendimi anlatır, kendimi yargılar, kendimi sorgularım.
Varmıdır acaba benim gibi yapan başka.
Sıkılıyorum belkide.. belkide yeni birşeyler arıyorum ama hep X de takılıp kalıyorum. X le yaşıyor,X le yatıyor, X le kalkıyorum. Nedir bu X? boşver hiç sorma. Ama kuçük bir ip ucu vereyim şüphe kalmasın aklında. X ile başlar hayat X ile biter. Dort X gelince biter hayat. Tutsan avuclarında. Koysan bir köşeye yanı başında. Atsan atamazsın. Satsan satamatsın. Bakmasan dayanamazsın. Bazen sıkıntı verir sana bazen’ se hayat olur sana. Uzerine gittikce alır senden hayatı. Bıraksan durduramazsın. Bazen istersin kalsın hep orada. Ama durmazki hep orada.
Bazen yuklu bir bulut olmak istersin olabildiğince yağmak için.
Bazen fırtına olmak istersin olabildiğince esmek için.
Bazen bir kuş olmak istersin dunyayı gökyüzünden seyretmek için.
Ama ne yaparsan ne istersen iste hep kendinsindir. Ançak yaşadığın kadar görürsün hayatı. Hayat işte görebildiğin kadardır. Yaşadığın kadar görürsün. Kim gormusturki hayatı başka pencereden? Kimse. Bakmak ister herkez başkasının gözünden hayata. Ama bilmez en guzel hayat kendi gözlerinde. Hayat baka bildiğince güzeldir. Göremediğin kadar kötüdür. Hayat insana hep aynı şeyleri yansıtır ayna gibi. Ders verir bir öğretmen gibi. Ders verir insana tabi anlayana. Tembel bir öğrenciysen kalırsın hayatta. Sıkıldınmı? Cevap gelmez... Ama ben biliyorum.. Koca bir evet.
Bazen ellerimi uzatırım.. Sanki biri tutacakmış gibi. Bazen haykırırım birileri duyacakmış gibi. Bazense konusurum birileri dinliyor gibi. Bazen susarım dinliyormus gibi. Anlatırım yalnızlığımı yalnızlığıma. En iyi dostum derim ona. Hiç itiraz etmez beni. Yargılamaz sorgulamaz. Kesmez hiçbir zaman sözlerimi. Belki yorum yapmaz ama şikayette etmez.
Bilmiyorum ya.. Anlatmalımıyım, Susmalımıyım.. Gitmelimiyim Korkularımın uzerine. Yoksa beklemelimiyim. Kaybetim ya zaten diyorum yarınları acaba bitirmelimiyim yarını. Alırım başımı avuclarımın arasına sıkarım kendimi.Acıtamamki ama yüreğimi. Zaten sıkılmış bende beklenen. Boşver be neye değdiki zaten..
Dalıyorum hep aynı yere zamanı düşünüyorum. Eskitiyorum zamanı, alıyorum zamanı.
Zaman,zaman ve yine zaman...
Zaman yaşlanır, umutları eskitir,
Yine umutlanırım...
Sevdalar geçer yıkılır, yenilir,
Yine ayaklanırım...
Çığlıklara hapsettiğim şarkılarım var oysaki benim.. Sessizliğin içinde ağır aksak yürüdüğüm yollarım var. Bir yerlerde takılıp düşsem de, tekrar kalkabiliyorum ayağa.. Ama dizlerimde yaraların izleri kalıyor, asla silinmiyorlar.
Yarım kalmış hikayelerimi tamamlanmamış cümlelerin içerisinde buluyorum kendimi belkide.. Ne tamamlayabiliyorum, ne tamamlanabiliyorum.. Bir yanım hep eksik, hep kırık.. Dünyam bir bir yitirdi renklerini.. Ne deniz mavi eskisi gibi, ne de gökyüzü.. Korkularım bırakmıyor peşimi.. Adımlarıma yapışmışçasına nereye gitsem benimle geliyorlar adeta.
Sesleri duymaktan yoksun kulaklarım, sözcükleri söylemekten korkan dudaklarım var. Zaman hiç bir şeye aldırmadan devam ediyor yoluna..
Ya ben gecikiyorum zamana, ya da geç kaldıklarım erken çıkıyor karşıma...
Alıştım sanırken acılara..
An olur bazen tutamam kendimi,
Delirir isyanım...
Bu sensizliğim mi, yoksa yalnızlığım mı bilmiyorum.. Bir bilsen.. Seni her özlediğimde bir nokta bıraktım duvarlarıma.. Eğer bir gün gerçekten tutarsam ellerini, bakıp ta görürsem gözlerindeki o sevdalı hali, o noktaları birleştirip sevdanın kalemiyle, mutluluğun resmini çizeceğim dünyaya..
İşte o gün yine masmavi, berrak bir güne uyanacak deniz.. Bulanıklığını benden uzağa atacak.. Bütün gecelerim sabaha varacak.. Ve bir daha hiç gece olmayacak...
Sensiz geçen günlerimin hesabını yarınlardan soracağım.. Sevinçlere boğulacak içimdeki çocuk.. Yeniden seveceğim yağmurları.. Hiç söylenmemiş, hiç dillenmemiş kelimeler fısıldayacak rüzgar. Hiç kimseler bilmeyecek, duymayacak, anlamayacak..
Bunlar olacak değil mi?
Bu garip fani beden,
Bu deli ruh benim..
Atamam, satamam,
Dert benim, dertler benim...
Bu acı kızgın hüzün,
Kırık düşler benim..
Susamam, susturamam,
Söz benim, sözler benim...
Korkuyorum işte.. Korkularımı büyütüyor zaman gitgide.. Ne olur izin verme korkmama, kendimden kaçmama..
Geç kalmama izin verme kendime, geç kaldıklarımınsa önünde bırakma...
Anlatma sakın beni. Suclama ben anlattım diye seni. Ama sen anlatma beni.....