Ahmet Yavaş Antoloji.com

Insanlarla birlikte yaşamak, onların arasında olmak, kalabalığa karışmak kadar, insanın yalnızlığa da İhtiyacı varmış. Geç kalmış olsak da insan başkalarını bırakıp kendini dinlemeye, hayat hikayesi ile ilgili hesap-kitap yapmaya, gelecekle ilgili hayaller kurmaya ihtiyaç duyuyor...
Balıkesir'in kalabalığından, trafiğinden rutin insan profilinden uzaklaşmak istedim ve birkaç günlüğüne Karamürsel'e kaçtım...
Çok iyi yapmışım... Kendi derunumda, kendimle baş başa kalmayı özlemişim. Karamürseldeki denizin maviliği, sonbaharın sarışın güzelliği beni büyüledi
Buraların rüzgarı da farklı esiyor...Hafif serin ve tatlı bu esişin insanın saçlarını okşaması gözlerinden öpmesi bir başka güzel.
Martıların söylediği şarkılar, serçelerin minik sıçrayışları, beyaz tüylü aylak kedilerin mavi mavi bakması, farklı mutluluk sundu bana...
Şimdi sessizliğin muhteşem senfonisini dinliyorum ve mest oluyorum
Hayatın tadını çıkarmak, onun muhteşem güzelliğini içine içine çekmek çok özel bir duygu.
Dünya denen bennzersiz tasarımın bir parçası olmak, burada yaşayan canların candaşı olmak harika bir şey.
Candan'ın deyimiyle, " Denizden esen meltemin eşliğinde Karamürsel'de sabah ezanı dinlemenin huzurunu, mutluluğunu tatmak çok güzel."
Yaradanım iyi ki yaratmış beni. İyi ki var olmuşum. Ona teşekkür ediyorum. Tabi bu var oluşa aracı olan ana ve babama da.
Yaşamak, yaşadığını hissetmek ve farkında olmak böyle bir şey olsa gerek ...Hayat güzel dostlar.
Tavsiye ederim...
Ahmet Yavaş

DUYDUM Kİ UNUTMUŞSUN GÖZLERİMİN
RENGİNİ (HİKAYESİ )
1972 yılında Turgut Yarkent'e bir arkadaşı sevdiği kız için bir şiir yazmasını rica eder.
Turgut Yarkent:
"Peki nasıldır bu kız, gözleri ne renk mesela? "diye sorar.
Arkadaşı " Unuttum" der.
"Peki kızın göz veya saç rengini hatırladın mı?"sorusuna yine yanıt vermeyince:
"Yakında hazırlarım merak etme" der.
Şair ne yazacağını düşünür ve sonunda kızın ağzından arkadaşına hitap edercesine şiiri yazar.
Yazdığı şiiri Muhayyerkürdi makamında Selahattin Altınbaş besteler.
Milliyet gazetesinin 1977' de açmış olduğu"Yılın Sevilen Şarkıları" yarışmasında
"Duydum Ki Unutmuşsun Gözlerimin Rengini" eseri ödül alır.
Duydum ki unutmuşsun gözlerimin rengini
Yazık olmuş o gözlerden sana akan yaşlara
Bir zamanlar sevginle, ateşlenen başımı
Dizlerinin yerine dayasaydım taşlara.

Hani bendim yedi renk, hani tende can idim
Hani gündüz hayalin geceler rüyan idim.
Demek ki senin için aşk değil yalan idim
Acırım heder olan o en güzel yıllara.

ÖĞRETMEN.
Sahi ya bugün 24 Kasım. Öğretmenlere özel gün.
Sahi ya ben de öğretmenim. 33 sene bu meslekle ülkeme hizmet ettim. "Yeniden dünyaya gelsem yeniden öğretmen olurdum" diye düşünüyorum.
Biliyorsunuz..
Mesleklerin çoğu insana yönelik ve insana hizmet ediyor. İnsanın, ayakabıcı ayağına, şapkacı başına, terzi bedenine, lokantacı midesine hitabediyor. İnsanın merkezi sayılan aklına, vicdanına ise öğretmenler hitabediyor .Bilim ve teknoloji ve bunun sonucunda refahın ve gelişmişliğin ana unsuru olan aklın gelişiminden, ve onun eğitiminden öğretmenler sorumlu.
Can alıcı soru...Öğretmenler olarak bu sorumluluğu yerine getirebildik mi ...?
Kocaman hayır... Kendimizi kandırmaya gerek yok. Ülkemizin sosyal ve ekonomik durumu ortada. Kalkınmayı sağlayacak insan unsurunu iyi yetiştiremedik, yetiştiremiyoruz... Başka bir anlatımla insan eğitmeyi, insanımızı inşa etmeyi beceremiyoruz.
Kaderciyiz, kolaycıyız, kopyacıyız. İşimizi sistemli ve sağlam yapmıyoruz.
Din ile bilim arasındaki ilişkiyi sağlam bir zemine otutamadık. Dinin "İki günü birbirine eşit olan zarardadır"ilkesindeki dinamizmi anlayamadık.Kuranı sadece Arapça metin olarak okuduk. Onu anlamayı ıskaladık.
İnsanı okuyamadık, onu tanıma, eğitip inşa etmeyi bilemedik
Tabiatı okuyamadık. Özelilkle pozitif bilimler konusunda yeterli gelişim sağlayamadık. Nobel ödülünü birkaç Türkün dışında hep başka ülke bilim adamları aldı.
İlk 500 e giren üniversitelerimiz vardı. Şimdi yok. İmam Hatip Okulu açmayı, ya da ortaokullara İmam Hatip ismini vermeyi marifet sandık. 100 ün üzerinde ilahiyat Fakültesi açtık. Dünya çapında bir İslam bilgini yetiştiremedik. Kendini yetiştirenleri ise lince tabi tuttuk.
Camiler boşaldı. Bunca dini okul ve dini kuruma rağmen toplumun ahlaki yapısında büyük bir çürüme gerçekleşti.
Sahi şimdi ben ne yaptım... 24 Kasım'da, bu mutlu günde moralinizi bozdum. Üzgünüm ama gerçekler bunlar. Acıtıcı, can yakıcı gerçekler.
Emekli bir öğretmen olarak penceremden gördüklerim bunlar.
Tüm meslektaşlarımın öğretmenler gününü kutluyorum.
Ahmet Yavaş