Abidin Battal - Hakkında Yazdığı Tanıtım Yazısı

yağmur yine sensiz yağıyor bu kentin sokaklarına teninin kokusundan çok toprak kokusu geliyor burnuma öldüm de ellerin sararmasın diye toprak mı örttüler üstüme hiç düşünmeden gitmiştin ya benden ben de hiç düşünmeden kendimin katili mi oldum ya da sensizliği taşıyamayacak kadar güçsüzmüydü küçücük kalbim... - ..Abidin .. -





**Düşlerle gerçekler ayrı ayrı yaşar**

Ben senin düşün olabildim mi bilmiyorum ama sen benim oldun...
Ama hep bir gerçek vardı yaşayan...Görmezden gelinen şu gerçekler..
Önce bu yola beraber çıktık..El ele..
Evet sadece hayal gördük belki...Bazen rüyalara daldık..Tatlı kısa rüyalar..
Sabah uyanınca insanın yüzünde mutlu bir tebessüm bırakan rüyalar..
Ve bir an aklımıza gelen kahrolası gerçekler..
Ama öyle bir şey ki bu gerçekleri o an aklından silip atacak kadar güçlü..
Öyle bir huzur ki bu kaybetmemek uğruna verilen bir savaş var sanki ortada..
Uğruna kadehler kaldırılan bir huzur..Ve birgün kadehler havada kaldı..
Her savaş gibi bu da son bulacaktı ve güçsüz kalındı..
Çünkü gerçekler bu sefer çok fazla çok çok fazla acı vermeye başladı..
Bu son çabuk gelmiş olsa da yorucu ve gerçeklerle savaşılması zor, en başından imkansız olan, sonunu korkarak beklediğimiz, ama düşünmeden yaşadığımız bir aşk olarak düşünürsek kocaman bir alkışı hak ediyoruz bence..
Ve kadehlerden birisi kırıldı..Biri vazgeçti..Havadaki tokuşturulmayı bekleyen kadeh ağır gelmişti eline..
Çünkü bu sefer huzur yerine gerçekler doluyordu kadehlere..
Dayanamayarak belki de üzülerek ama kanatarak yaralayarak bitirdi rüyasını..
O kan bozdu tatlı rüyayı..
Sonra bu yolda bu rüyada sadece bir kişi kaldı..
Ben o rüyadan hiç uyanamadım..Ta ki sonu kabusa dönüşünceye kadar.
Bekledim..Kadehim elimde parçalanıncaya kadar..
Ve çığlıkla uyandım sonunda.
Sense ben kabusumu beklerken çoktan rüyadan uyanmış ve bana inat bir daha hiç rüyaya dalmamıştın.
Hatta uyumaktan bile vazgeçmiştin..Öyle karşımda gerçeklerle bana kafa tuttun..Sanki hiç birlikte uykuya dalmamışız gibi.
Amacın neydi neden böyle yaptın bilmiyorum..Tahminim korkaklığın oldu..Acım ise kanattığın ellerimin bir daha huzura ve hatta hiç bir şeye kadeh kaldıramayacak olması oldu..Unutamadığım ise anılarımız değil beceremediğimiz ayrılığımız oldu. - ..Abidin .. -






şimdi bir mektubun var bende sana verılmek uzere ıslayıp dılımle, yapıştırıp kapadıgım..yanımdasın sanki yakınımdasın da ben mı goremıyorum kara gözlerını...benım sınavımmıydı pekı bu senınle ımtıhan edılen...sana soylemek ısteyıp de soyleyemedıgım herseyı mektubun ıcıne attım,yıne bılemıyeceksın yıne duyamayacaksın sana mecnun oluşumu...mecnunum ya ben aklımsıra pekı ya sen leylam mısın benım,yoksa ben mı oyle zannedıp avutuyorum kendımı..olsun sen sağ ol ben yıne senı severım..






keşke bana senin uğrunda ölebilecegim bi hayat biraksaydinda böyle yasamasaydim geçmiş günleri hatirlamasaydimda böyle aciLar yasamasaydim herkes ölümün her zaman son oldugunu düşünürdü bense ölümün Acisini sensiz gecirdiqim her saniye yasiyorum ... O kadar çok sevmişim ki seni baktigim her yerde hayalini görüyorum gözlerimi her kapatiğimda gözlerinde kurduğum hayallerimin son buldugunu görüyorum o kadar çok unutmak istiyorum ki herşeyi ama bir yandanda unutmak sevmekten zordur diyorum kendi kendime ağlamaklı oluyor gözlerim ve ben yine ayni meyhanede ayni masada şerefine kadeh kaldirmaya dewam ediyorum ... - abidin -