Uyduruk Teller Şiiri - Mustafa Enes Erol

Hep bir gün doğuşuyken yüzün gülmesi
Gerçeğin neresine uydurup ölüme terk edildi o eski hüzün
Nitekim öldü mü yüreklerimiz onun için çırpınırken
Evet, dedi yaşlı
Bir suskunluktur içime, girdi, hissettiğim göksel deyişlerin gözlerinin önünde
Çöktüğüm dizi bilmek istedim
Melekten yetmiş dokunuş gibi peşinde
Göz kırpış süresinde ben elde biten çiçeklerdendim
Süzüldüğümü görüp “uydu” der dirilişlerim
Yok olduğunu gördüm
Kendimde bildim
Kendime sordum her soruyu
“Gidiş dönüşle bir gider.” diyen bilmez dedim
Uyduruk teller gibi düştü birisi
Yine birisi
Teker teker devrildi bütün şüpheli kesim
Herkes devrildi ben düştüm
Elimden düşenlerle
Güldüm elimdekilere