Uyanıyorum Şiiri - Mehmet Cıngır

Balkondayım,
Soğuk bir balkonda…
Vakit gece yarısı…
Şimdi ışıklar yanacak,
Görenler beni hırsız sanacak.
Hızla iniyorum merdivenleri,
Rüzgâr ilahi bir ezgiyle dolanıyor.
Balkondan izleniyorum,
İki çocuk oynuyor tepenin arkasında,
Görmesinler diye gizleniyorum.

Sırtıma yüklenip karanlığı gidiyorum,
Sık ormanlar,dağlar, taşlar arasından geçiyorum.
Yalnızım,yapayalnız!
Yollar içinden yolumu seçiyorum.
Belli bu yollar beni bunaltacak!
Annemin bir resmi de yok
Derdimi anlatacak.
Gökten yağan karanlıkta ıslandım,
O kadar bunaldım ki,
Hakk’a yürüyorum sandım.

İnilti gibi bir sesti yamaçtan duyulan
Geçerken ben, kuş uçmaz yoldan.
Bir çoban:
“Doğru yola diyordu.”
Vardı bu işte bir oyun
Ne bilsin doğru yolu koyun.
Derken,
Bir ay doğuyor tepenin arkasından.
Gündüz gibi oluyor ortalık.
Yüzümü yıkıyorum ay ışığı ile
Şiir suyu sürüyorum gözlerime,
Ve açılıyor gözlerim birden.
Uyanıyorum…