Uyanış Cemi Şiiri - Ersan Erçelik

7.

Kendime yardımcı olmam beklenmesin
ziyana böyle taparken
böyle çarparken gövdemi uçurumlardan kayalıklara
önüme çıkan betonlar yumruklarımın boşalmasını
yağmur bile söner suretimde
başımı koysam taş kesilir yastık
derinlere inerim, toprağın bittiği o kızgın yere!

Kendime sonbahar sisiyle çökmem beklenmesin
çürümesi bir zaman yeşillenen dallarımın;

kalıp büyüyen aşk ise, çekip giden ayrılık kimin?

8.

On yıldan fazla var aramızda, on ağaç halkası
peşim sıra sildim geçtiğim okyanusları
yalnızlığım ağzı karanlık sokaklarda volta atıyor
gölgemle ben, ne kadar devirdiğimiz arkadaşlık varsa
nereye kadar sürebildiysek tahtada o vahşi atı
tarih derslerine bıraktık yenilgiyi.

Kendi aln
..........
..........