Uyanış Şiiri - Ayşe Uçar

uzanıp güneşe
sonra gülümsemek vişne renkli sabaha
üzgün sokakları taşımak şehrin kalbinden
boşaltmak hüzünleri guruldayan karnından

sen yarı uyanık düşerken güne
ipek mendil sallamak begonvillerin sarktığı balkondan

belki de bilmiyorsun
arkandan bir top sardunyanın açtığını
duvardaki ağlayan tablonun kıpırdanışını
yürüyen rüzgârı öpen perdenin, nazlı salınışını
ve günler aylar sonra...
ilk kez tebessümle bakan yüzü şipşaklayan aynanın haykırışını

şimdi git
akşam yine gel
nil yeşili bir gözlükle, çilek tadında şarkıyla
uzat yorgun ayaklarını, esmer tenli sehpaya
cezayir menekşesi kirpiklerini perdele yüzüne

uyu...
yere saçılan cam kırıklarını
havada uçuşan boşta kalan sözcükleri
halıda kuruyan gözyaşı tozlarını süpürüp sileyim
yarasa kılıklı birkaç ayrık otunu çekip aramızdan alayım

bak yüzüme
yorgun karanfilim, taşlı kaldırımlardan yuvarlanan
kasıklarımda amansız çile...
ensemde aklımı titreten siyah pelerinli gölgeler
dudağımı yırtan orman çalısı...

ya ölmeli
ya yılana sarılan kollarımı çözebilmeli sihirli bir değnek

lacivert atlasta mor iğne ve Tanrı’nın gür sesi
sus! sus da...dinle
göğün merdivenlerine tırmanan duayı...

yerde üç saksağan, parçalanan köknar
kanayan iğde ağacı, yaprak savruntusu
sonsuzluğa uzanan çığlık...
.....
yine de üzülme
cepte kutup yıldızı, ufukta dolunay
ayaklarımızın altında çırpınan deniz

hatırla
bu ilk değil
sancılı şafağın bağrından doğuşun
saçlarını okşayışım, alnını perdeleyen zılâl-i sütümle silişim

dilinde böğürtlen tortusu, dudağında elma acısı
toprakta çim kokusu, dalda kuş cıvıltısı
gamzelerinde hasırdan sepet
haydi bırak kendini...
bırak da annen yere saçılan hıçkırıklarını toplasın...

09/07/2012