Uyanırsın gaflet uykusundan

UYANIRSIN GAFLET
UYKUSUNDAN
Ey uykuya dalıp, tatlı, tatlı uyuyanlar,
Ömrünün bütün gelmiş geçmişini
Bir şey olmaz diye avunanlar,
Beğendikleri, sevdikleri bir şeyi
Hiç bitmez tükenmez sananlar,
Gördüklerinin ezeli kalıcı sananlar,
Her yılın yazında esen rüzgâr başka,
Her yılın kışın yağan karı başka,
Bülbülden, gülden eğlenceden
Feryatlar yükselmez,
Gül niçin solduğunu
Geceler niçin uzayıp kısaldığını
Bilemez.
Gök kubbe bütün gözlere
Her zaman masmavi görünmez
Kimi zaman kara bulutlar kaplar
Göz, gözü görmez.
Zengini fakiri yok;
Cennette herkes müsavi
Makam mevki sahibi olanlar
İnsanlara tepeden bakıp hor görenler
Her şeyi kendi malı gibi görenler
Bir yolculuktur bilene hayat;
Sonsuzluğa akıp giden zaman içinde
Sen ne dersen de, seni değerlendirir hayat
İnsanlar yaptıkları iyi ya da kötü
Eserleriyle unutulmaz.
O eserler bir çiçek bahçesi gibi
Ruhlarda açmışsa eğer;
Sevmekteki o gizemi duyarsa insan
Bir mucize gibi kalacaktır sevgilerde
Bir yıldız gibi gözdedir artık
Unutmaz artık onu insanlık.
Kendini Allah’ın bir lütfu gibi görenler,
Kendisinden başkasını düşünmeyenler,
Ben yaptım oldu kimse karışamaz diyenler,
Bir eli yağda bir eli balda başkasını Düşünmeyenler.
Bu hayatın hep böyle devam edeceğini Sananlar.
Bir zaman o makam ve mevki bitiğinde
O yanından hiç ayrılmayanlar
Uzaklaşınca arkandan
Arkandaki yaslandığın dağlar yıkılınca
Suçlamaya başladıklarında
“Ben yapmadım o yaptı” demeye başlayınca
Günden güne, bir hicran üzüntü kaplayınca Yüreğini
Ölümden de beter gelir insana
Tek başına kalırsın, o kameralar
O fotoğraf makinaları
O flaşlar çakmayınca artık
O övgü o hürmetler ters döner artık
İşte o zaman ben ne yaptım,
Bu insanlara diye düşünürsün
Belki o zaman uyanırsın gaflet uykusundan
HALİL AYDIN (Sizden biri)