Hikaye Şiiri - Kara Osman Nalbant

Horozlar ötünce uyanırdım
Anam kalkar, inekleri sağar
Birer tas süt içerdik
Öküzler koşulur kağnıya
Gün doğmadan, çoluk çocuk
Tarlaya göçerdik
Babam yan yatar
Tık tık tırpanını dişer
Dedem kemlik yolardı
Bıtırak batmasın diye
Bileklerine bez dolardı
Öğle sıcağı
Başakları kavurur
Suratımızı yakardı.
Dedem kağnıya ekin yığar
Bize gölge yapardı
Öğle yemeğini
Kağnının gölgesinde yerdik
Ardından birer tas ayran içer
Allah'a şükrederdik.
İkindiye doğru poyraz eserdi
İştahlanırdı babam
Tırpanı iyi keserdi
Anama döner
Yarışa var mısın derdi
Ben olurdum
Bu yarışın hakemi
Çok geçmezdi
Dolardı anam
Babamın beline kemi
Güneşin batımına
Bir mızrak kala
Kağnıyı yığmaya başlardık
Bu işi hep dedem yapardı
Beğenmezdi işin kötüsünü
Canı da oldukça dardı
Bağları evirir çevirir
Kağnıyı adam akıllı yığardı
Kıyıda köşede
Bir şey kalmasın diye arardık
Dirgeni, tırmığı
Kağnıya sıkıca sarardık
Ben okun üstüne binerdim
Tehlikeli yere gelince inerdim
Köyün kağnıları
Peş peşe dizilirdi
Yola yan yana çizgiler çizilirdi
Ağır olurdu öküzlerin yükü
Nal çivileri toprağı delerdi
Öküzler sert gidince
Arabalar ya evler ya devrilirdi
Kağnılar gacır gucur bağırırdı
Dedem sesini bu sese katar
Türküler çığırırdı
Arada bir kağnıyı direklerdik
Öküzler dinlensin diye
Birkaç dakika beklerdik
Harman yerinde
Sapları yığına yığardık
Çökelekli yapardı babaannem
On kişi bir sofraya sığardık
İşte böyle geçerdi
Bir günümüz
Yazdım ki unutulmasın
Şiirlerde kalsın dünümüz

Osman NALBANT