Felaket kapında uyumanı bekliyor

İslam, mezhep ve etnik nefretle yaşarken,
Akbabalar, Leş kargaları tepede cirit atıyor.
Birbirinden ayrı kalma vaktimidir şimdi,
Bu parlak fikri, bu yarım aklı sana kim verdi,
Herkesin aklını başına alması gerekiyor.

Müslüman dostunu düşmanını bilemez olmuş.
Kara bulutlar çökmüş, tüm islam beldelerine.
Ahlar, vahlar, feryatlar yükselirken göklere,
Ümmet, ümmet diyen birisi kalmışmı söyle.
Uyan kardeşim, felaket kapında bekliyor.

Osmanlı şöyleydi, Cumhurriyet böyleydi,
Atatürk iyiydi de, Vahdettini niye kovdu.
Millet neyin hesabında, neyin kafasında.
Kim ekti sizin içinize nefret tohumlarını,
Bölüşemediğiniz hayalin, hangi parçaları.

Yalnız oturamazdık sofraya, yemeğe, Paylaşırdık bir tas aşımızı, çorbamızı,
Vermeye kıyamazdık bir tek taşımızı,
Bölüşemezken atadan miras toğrağı,
Ayrık otundan başka şey biçemez olduk.

Aç kurtların iştahını kabarttık gafletten,
Sırtlanlar dönüyor etrafında, çökmeni bekler.
Akdenizde pusuda Amerikan savaş gemileri,
Lezzetli yemeğe çevirdik mübarek toprakları,
Birlik olmuş Almanı, Fransızı, Yunanı, itoğlu iti.

Uyan Türkiyem uyan, ne bekliyorsun,
Artık kendine gel, ayağa kalk toparlan.
Dost dediğin, müttefikler sana düşman.
Yüz yıllardır seni bekler, islam ümmeti.
Felaket dayandı kapına, uyumanı bekliyor.