Uyan Dostum Savaşmak Zamanı

Öyle hızlı ve bulanık ki zaman;
Yüreğinde soğuk soğuk kanayan
O arsız yarayı bulamıyorsun.

Zamanın avlusuna bırakılmış
Bir çocuk gibi artık yorgun,yılmış,
Zifiri dört yanın çıkamıyorsun.

Arkanda yılların kaldı bir yığın,
Elinde; yaşanacak karanlığın.
Araftasın, kıpırdayamıyorsun.

Bol meyveli ağaç gibisin fakat;
Kendini sunan meyve kadar rahat!
Beş parmaksın yumruk olamıyorsun.

Dağlara bak dostum, toprağa dokun,
Gün gibi uyan, titresin her dokun.
Bahçendeki son gülden haberdar ol.

Göğsünde boğulan çığlığı haykır!
N’olur bu ölüm sessizliğini kır.
Bilincin ve öfkenle aşikâr ol.

Öldük, öldürdük, savaş bitti ama;
Bize yalnız türküsü kaldı sanma.
Yeniden özgürlüğe bestekâr ol.

Güdülsün celladına evet diyen,
Satılsın! O sürüde olma da sen;
Hakla hemhal, umutla giriftar ol...