Uyan Şiiri - Ebru Yılmaz

sabah oldu uyan
uyan ve yanlızlıgına gülümse
ben öyle yaptım soguk raylara degerken ayaklarım
ayaklarımı hissetmedim hissetmedim kalbimin atısını
sensizdim çünkü
çünkü hayatım yoktu artık
yoktu var ettiklerim
bunca emek bunca ızdırap
sensizlik için miydi
saatler ilerliyor kulagımda hüzünlü bir müzik sesi
sesler hep arabeks
renkler yok kokular yok
sabah oldu uyan
uyan sevgilim kokum yok teninde
sesim yok benli odalarda
ben yokum sevgilim ağlama gidişimi sen istedin
şimdi hüzün geceler
sesin bıcak kadar keskin
duvar kadar soguk
terk et beni
acıyor kalbim
gelirsen yokum yüreğim yaslı sensizim
sabah oldu uyan sevgilim
uyan bensiz sabahlara