Uyan Şiiri - Mehmet Hüseyin Geylan

Ne vakittir bu haldeyiz
Susamış, cepheci, aç
Ayağımızda imkan var yürüyemiyoruz
Ya birimiz görüyor ya ötekimiz
Kaç denizdir körüz birbirimize
Uykular ezber bozuyor
Madara oluyoruz Piri Reis'in yelkenine
Caddeler bir hayli Susamış, istismarcı
Kayığımız yapayalnız
Şimdi Ay'ın gözleri kamaşıyor ışığından
Yunuslar sırtlıyor bizi
Nihayet kürek çekmeyi bırakıyoruz
Düşünüyorum bir müddet
Ne vakittir bu haldeyiz
Nereyedir bu yolculuk
Neden mazimiz çekip kurtarmıyor ki bizi
Zaman önemini yitiriyor
Konuşmuyoruz, gülmüyoruz
Belli yorgunuz
Şimdi geliyor hatırıma
Yolda gözlerin düşmüştü
Telaşlanma
Yeşil gömleğimin sol göğüs cebinde bir nüshası olacaktı onları al
Ve bahar yeşeriyor birden
Hayata geri dönüyoruz
Esaret bitiyor artık
Dayanamıyor sarılıyorum sana oracıkta
Yanaklarımızın birleştiği nokta Dünyayı sıcak bir öğlene ışınlıyor ve siren sesleri sadece bizi konuşuyor
Sonra bir ses uyan diyor bana
-uyan! -uyan!
Sana bakıyorum -uyan!
Sersemlemişim uyandım
Saat 7.30
Geç kalmışım.