Uyan Şiiri - Ali Sinkay

İsyan kurşunu kondu göğsüme
öfkem imanımdan gelmekte
Göz yaşlarım , üşüyen Memedim
Deli rüzgar vuruyor böğrüme
İçimde isyan ateşi
Elimde balta,
İbrahimin delisiyim
Sor diyorum, şu uzun olana sor
Belki de o yapmıştır, balta onun elinde
Beynimde tutuşuyor zindanların çığlığı
Derin kuyularda aydınlık
Yakmayın, yapmayın
Aydınlanıyor ortalık
Zor bir sabah
Salalar yükseliyor
Artık savaş, uykudan hayırlı
Uyan, sıkılmış bir mermi gibi uyan
Çünkü sen sevdiğim kız
Belki seni bir daha göremem
Hilal kaşlarını kaldır
Yıldızlar açsın gözlerinde
Ağlamak, yakışmıyor güzele
Zincirlenmiş ellerim
Ayaklarımda prangalar
Koşamam, kaçamam
Ey deli hülyalarımın beyaz yeleli kısrağı
Anadolum gibi sevdiğim
Canına can olduğum
Bakışına kurban olduğum
Bu kahpeliğin, bu soygunun
Bu gravatlı yamyamlığın arasında
İnsan kokuşlum
Yüreğim kanatlanmış uçuyor
Şahmeran gözlüm sana koşuyor
Bir şanlı kavga geliyor
Nal sesleri yaklaşıyor
Mahşerin dört atlısı
Nasıl bir cendere ki
Nereye koşsan ona vuruyor
Ellerime vuruyor, kollarıma
Her şeyden öte
Vatanıma, bayrağıma
Ve sana vuruyor
Yani namusuma
Yanan ağaçlara aldırmadan
Ağlayan çocukları duymadan
Ezilen çiçekleri görmeden
Münafıklar vaaz verirken
Bir okun ateşi içimi yakıyor
Şimdi toprak daha yumuşak
Ölüme gülerek gidenler var
Toprağa düşen
Nerden geldiyse elime bir bez
Tutuyorum, kızıla dönüyor
Sonra bayrağa, sonra vatana
Ve galiba biraz da sana dönüyor
Esselatu hayrun minen nevm
Seher de değil ya kim uyanıyor