Uyan Şiiri - Ersoy Oktay

Kurumuş bir dal gibi yalnız kalmışsın,
Yeşerttiğin yapraklar terk etmiş teker teker.
Etrafını saranlara aldanmıştın.
Onlarda gider demiştim birer birer.

Tüm manaların içi boş şimdi,
Anlamsızlık la yaren olmuşsun.
Ey kalbim kalk ayağa
Belli ki çok yorulmuşsun.

Misk kokuları duy, koklayınca maziyi
Kahrın yeter, öğren artık yitirmeyi.
Dinle bak ruhunu saran dinginliği,
Bu Efil efil esen gerçeğin serinliği.

Sen bir zerresin aslını sorarsan,
Öyle zerre ki iblisi secdeye çağırtan,
Diplerin dibinde kalacaksın, sağırsan
Uyurken uyan, uyanıkken uyan. (O’na) ol Uyan.