Uyan Şiiri - Ali Rafet Haznedar

Uyan bu gamsız uykudan,
Gözlerin şişmiş,
Saçların dağılmış, elin uyuşmuş,
Ağzının kenarından akan sular,
Yastığın tam ortasında,
Anlamsız bir şekil çizmiş,
Ateşte unuttuğun aş,
Hazır halde çoktan pişmiş,

Uyan bu gamsız uykudan,
Hayatın canlıyken ölü,
Dinlenmek diye bir şekil alarak,
Ve uyuyarak geçiyor,
Atı alan Üsküdar’ı,
Alamayan kendisini geçiyor,
Masanın üzerine yığdığın,
O kalabalık şeyler,
Göz zevkimi incitiyor,
İçim sıkılıyor,

Uyan artık, bu gamsız uykudan,
Hiç mi dertlenmezsin?
Hiç mi konuşma ihtiyacı duymazsın?
Kendi kendine uyku halinde,
Hiç mi acaba demezsin?
Bırak artık böyle anlamsız,
Ve kaçarcasına uyumayı,
Buralarda bu kadar çok,
Uyumana gerek yoktur,
Zamanı gelince kıyamet kopana kadar,
Ve istemediğinden daha çok uyuyacaksın,
Burada güzel boyuyorsun,
Bilmem orada nasıl boyayacaksın,
Kimi bulacak ve kiminle,
Nasıl oynayacaksın.