Uyamam Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bu kadar mı beter edermiş insanı karasevda?
Seleyi suya, umutlarımı yele vermişim.
Zikrine gönül veren,
Rabb ‘ine can adayan
Dervişlere dönmüşüm;
Acılarım başlar körpe sabahlarla,
Sürer gider süresiye karanlık gecelerde,
Değil mi ki;
Çıkarıp ona sunmuş iki elim yüreğini
Biryerlerde.

At benim, sevda benim, kum benim, çöller benim,
Gel gör ki; ben yaralı, atım umarsız,
Çöller desen; bir başına ıssız mı ıssız,
Ne rüzgar görmemiş bir iz, ne bir cömert çıkış yolu,
Yüreğim yarık yarık, dudaklarım çatlak çatlak,
Denize her düşen gibi;
Yılana sarılacağım
Muhakkak.

Canıma güvenirim; fayda etmez,
Gençliğim akıp gitmiş avuçlarımdan rüzgar gibi
Ardında ak saçlar bırakarak,
İşte bir karasevdadır ki; menzil edinmişim kendime,
Yürürüm; ulaşamam,
Bakarım; göremem,
Dinlerim; duyamam,
Onu bırakıp kendime dönmemi istiyor kör şeytan,
Uyamam.

(KAVAKYELLERİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 27-28/100)