Üvey Ana Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Gençlik hayalleri diyeceksin ama değil.
Ne ilgisi var gençlikle ideal ve istikbalin.
Toprağa gömüp üzerini kapatınca idealin.
Sadece tasavvurumda kalınca istikbalin.
Masaldan ibaret olduğunu artık anladım.
Demek yokmuş insanın kendisi için istikbal.
Sadece yavrusuna temelmiş almasın diye vebal.
Allah verdi, binlerce şükürler olsun ki, Mehmed’imi.
Yetti feda etmeye hem rahatımı, hem kendimi.
Lakin bir burukluk var içimde, yalnız kendime anlattığım
Her gece Yaradana sığınıp, onun için ağladığım.
Yetmeyecek biliyorum, sadece bendeki şefkat.
Yavrum noksan yetişecek bu yüzden, heyhaaat! ! !
Ben asabi, ben sinirli yinede kıyamıyorum bir an.
Evi başıma yıksa da, çocukluktur yaşanan.
Dünyadan bi haber yapma bilmez, etme anlamaz.
Bir yavru ki mülayim, şiddetten hiç hoşlanmaz.
Biliyor sanki kendisini yaradanı.
Nasıl sakin dinliyor Ezanı ve Kuran’ı.
Kalbinde bir sevgi var, onunda bilmediği.
Ezan sesi duyunca Allah Allah dediği.
Öyle bir nakşetmiş ki kalbine ve diline.
Nasıl şükretmeyeyim baktıkça mehmedime.
Bazen masum yüzüne dalıp dalıp gidiyorum.
Her dalma bir batış, her batışta kahroluyorum.
O sinirli, o hırçın kadından bu evlat.
Ne olur ona da verseydin birazcık şefkat.
Her haline, her tavrına bağırıp kızmasaydı.
Üvey ana gibi değil, öz ana gibi olsaydı.
Bu yüzden burukluk var içimde kendime anlattığım
Her gece sığınıp Yaradana onun için ağladığım.

5.4.1992/Ş.urfa s.05.00