Umut Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Çok bekledim bu kıyılarda o umduğum molayı.
Bütün şehir uyudu, bir ben adımladım burayı.
Dost tuttum kendime kapkara suları ve Ay’ı.
Bir bütün olmuştuk, başımda toplamıştım fırtınaları.

Devam edip gitti, değişmedi hiç, her gece aynı hava.
İçimde bir umut, dalıp giderken karanlık sulara.
Şaklarken rüzgâr köpük köpük kumsalda.
Geldiği gibi giderdi dalgalar, bütün umutlarımı yutmuşçasına.

Bazen sakin olurdu, büyük bir sessizlik her yerde.
Ne o gelir, ne ben gidebilirim, aramızda kopukluk olur o gece.
Birden sessizlik bozulur birkaç saniye, fosforlu köpükler gelir üzerime.
Korkardım adeta, büyük bir canavar çıkıp gelecek diye.

Tekrar geriye döner, yine meçhul bir hal alırdı.
Adımlarım yavaşlar, alıp getirecek olan sanki fırtınalardı.
Ne fırtına ne yeni bir dalga, karanlık gittikçe daha da kararırdı.
Yine bir şey getirmez deniz bu gecede, umudum içimde kalırdı.

26.5.1986/Gelibolu