Ütopyam Şiiri - Erva Özbaba

Sonbaharın altında bir bankta buldum,
İhtiyarlığa göçen ruhumu.
Onunla düşmüştü, o dipsiz kuyuya
Elinde bir demet solgun çiçek!
Dudağında manasız üç beş kelam.
Bugüne değin tekrarlanıp durmuş
Ki gün; varoluşun günü…
Seneler boyu sürüp gelen aşkın yolunda
Yağından, balından nasiplenemeden
Bölüşmeye koyulduk;
Bir parça somunu.
Dikenli yollardan yürüyüp geçerken
Ayağımıza takıldı kasvetli yediverenler.
Yarım kalan satırların tamamlandığı,
Yüce dağların içinde minik evlerin yapıldığı-
-şu yüce günde.
Hatıralarımla birleşen gönlümün köprüsünde
Balıklar sallanmış oltaları bekliyor.
Akan çayın huzurunda ant içiyoruz:
Bitmiş ve tükenmiş tüm duygularla.
Belkilerle dolmuş ütopyamdan kurtulup
Yaşamaya başlıyoruz hayatın manasını.
Duyguların esirliği sona eriyor
Ve hükmümüz başlıyor; tamamlanmayı bekleyen satırlarda.