Ütme Şiiri - İbrahim Çelikli

Yeldeğirmen’inde
geç olurdu ekinler
harmana girerdik, yolmamız yarı kalır,
konu-komşu imeceye gelirler,
kimi türkü söyler, kimi koğlaşır

'-aşağıdan gelir hozalı gelin
topla fistanını toz olu gelin
açsam perçemini baksam yüzüne
eller arif olmuş, söz olu gelin”

derken birer ikişer katılır imeceler türküye
deve kervanı geçermiş gibi
ağır-ağır bir yerlerden
kenar sesler kesilir, kendi-kendine
domur-domur acı yaşlar süzülür kirpiklerden
terli yanaklara silinemeden
elin tersiyle yenlere
burunlar çekilir çekinilmeden

“gene mi yörüdü o yarın göçü
nerelerde galdın canımın içi
goynumda sakladım verdiğin saçı
hatırdan-gönülden çıkarma beni'

Gölyerinde sararmaya başlayan nohuttan
eşekle ütmelik getirirdim tarladan
“-çalının götüne bi alaf verirsin”
“-üstüne gök nohutları atıp, ütersin,”

“-soğuyunca; -senin ellerini
benim de ayaklarımı bağlayalım”
ne dersin”

kapkara olur herkesin dudakları, elleri,
“-epap hadin bi eynel daha çıkalım”
herkesden önce kalkar
Osman Çavışların gelinleri.
“-bireş de hurdakı gonşulara varıvıralım
i(n) san bö(y) le zamanda
uçan guşdan medet umar
garibenlerinde bi gönüllerini alalım”

“-bi eyinlik unudulmaz denmiş
bi de kötünlük
Alla(hı) n bildiğini guldan mı saklacan
do(ğ) ruyu ahretde mi söylecen

gursağımızda çok ekmekleri vardır
heş daha “üf” demediler
hangı bi hızmata vardıysak yok demediler
heş ba(ğ) rımızdan yitmediler
emme böğün o günneri de(ği) l
o vahıtları yok”