Utanırım Şiiri - Mehmet Bor

Bakınca sokaklara
aç, sefil insanları görürüm,
Yorgun, ezgin, mahçup.
Girmek isterler dükkanlara
kapı ortasında kovulurlar.
Kendi kendime korkar,
halime şükrederim.

Bakınca ağaçlara
kuşları görürüm, bir dalda
Aç, susuz üşümüşler.
Karşılıksız sokulurlar birbirlerine
ısınmak için.
Bir muhabbet tuttururlar
kendi aralarında
Utanırım insanlığımdan,
seyrederken kıskanırım.

(27.01.2003)