Utanırım Kadınım Şiiri - Cihat Şerbetçioğlu

Utanırım kadınım,
sana kalkan elden,
Sert esen yelden, dikenli gülden.
seni inciten;
Utanırım kadınım, kötü sözden,
ürküten,korkutan yüksek sesten.
Elin oğlu, kardeşin,akaraban,
hattahayat arkadaşın bazen,
ellerini mengene, yumruğunu balyoz görür,
savurur ezilmişliğini
yüreğine,ciğerine, saplar
merhametsiz öfkenin keskin bıçağını,
ben kıyamazken hiçbir canlıya.
Doğrar da doğrar insanımı,
boğar,parçalar dilim dilim,
betonlara gömer,kuyulara atar
dinlenmeden,durmadan, utanmadan.
Ben şairiyim geri kalmışlığın,binlerce yıllık uygarlığında,
Utanırım kadınım akan kanından,
donan ayaklarından,
göz yaşlarının her damlasından.
Cehaletin caniliğinden,
cani cinayetlerinden
koruyamadığım dünyandan utanırım.
Sakın bağışlama beni!
Bağışlama sökemediğim zulmü,
bükemediğim bilekleri.