Utanır Fukaralıktan Şiiri - Ömer Çevik 2

Utanır Fukaralıktan,
Çoluk çocuğuna karşı, çaresiz ve mahcup.
Üşür elleri, ayazın en acımasızından,
Zamansız yağmur beklerken Çatlamış, fidelerini ektiği toprak.
Harmanı yetersiz, işleri kesat.
Kaderin bir tecellisi mi bu yoksa doymak bilmeyen birilerinin sebebiyle mi !
Neden kendisi, neden ?
Atom çağında, uzaya yolculuk yapmaya hazırlanırken birileri...
Utanmaları gerekenlerin, hoyrat ve pervasızlıkları arasında,
Nasır tutmuş, çatlamış ayakları ve
yırtık papuçlarıyla çaresiz yürür son umutla.
ne kadar yanlız ve uzak kaldığını düşündü bu koca alemde,
İşte buydu, yüreğindeki dayanılmaz acılara sebep....
Sızlayan bedenini taşımaya mecalsiz ayakları,
Yığıldığı yerde, bitmek bilmeyen öksürüğünü duymayan, ruhsuz insanlar arasında...
Koca şehirde yalnız ve garip ...