Utan-ma Şiiri - Mustafa Küçükönder

Çokça düşündüm dün gece,
Seni bana Sevdiren ne diye,
Gözlerinmiydi denizden derin,
İçtenliğin mi yoksa içten içe.

Belki de hayata bakışın,
Ya da taç yaprak gibi,
Yanaklarını saran saçların,
Kimbilir belki de yanakların,
Sana seslendiğim anda,
Bin ateşle yaktığın.

Bir misafir edasıyla,
Yaşıyorken hayatımda,
Gençlikle olgunluk arasında,
Gidip geliyor ürkek adımların.

Sesin titrek, sesin kısık,
Kaçıyor sanki cümlelerin,
Daha varmadan kulağıma,
Biteviye kurulmuşlar ama,
Bitmesini istemiyorum asla.

Göz göze geldiğimiz anlarda,
Gözlerini kaçırıyorsun ya,
Buradan çok uzaklara,
Gözlerimiz gibi,
Çok fazla kalamıyoruz, senle birarada.

Anadolu kızının,
O en büyük süsü,
O en büyülü süsü,
Evet utangaçlığın.

Herkezden utan, kendinden bile,
Utanmayı kendinden bil,
Ama kendinden utanma, kendin olmak bile,
Kendi elinde değil.

İstanbul../../..