İçimden Üşüyorum Şiiri - Bülent Arkan

Sırları dökülmüş aynaya bakar gibiyim
Dökülen sırlar gömülü hatıraları
Kalan sırlar yaralı binaları yansıtıyor
Delik deşik bir coğrafya
Ağaçlar griye boyanmış
Virane evlerde ışıklar sönmüş
Işıl ışıl parlayan şehirler ölmüş
Boşluğa düşüyorum

Gözlerim sulu sepken
Müjgandan taşıyorum
Bendimi aşıyorum

Maziyi göstermiyor artık aynalar
Kendime bakıyorum yüzüm paramparça
Gözlerim donuk
Şaşkın şaşkın bakıyorum
Kocaman caddeler engelli patika artık
Bir bina ağlamış soğukta
Göz yaşları buz tutmuş
Baktıkça üşüyorum

Gördüğüm her şey gri
Her şey toz yutmuş
Boş sokaklarda koşuşturanlar yok artık
Kuşlar bile terk etmiş şehri
Ufkumda zifiri karanlık
Avaz avaz bağırıyor sessiz derinlik
Duyuyorum

Çaresizce gökyüzüne bakıyorum
Uçuşan on binlerce bedensiz ruh düşüyor zihnime
Bedenlerine vedayı bekler gibiler
Ruh gibiyim
Çimdik atıyorum bedenime
Şaşıyorum
Şükrediyorum Yaratanıma
En azından yaşıyorum

Umut arayan dedektör gibiyim
Cılız sinyaller alıyor yüreğim
Beni tutun diyen bir bina çarpıyor gözüme
Gücüm yetmiyor
Şaşıyorum

Eli kepçe canavarlar enkazları deşiyor
Sıra sıra kamyonlar anıları taşıyor
Nefesimi tutuyorum
Bedenim balon gibi
Şişiyorum

Enkazda aç ve susuz kediler
İşe yaramayan patiler görüyorum
Bir titreme sarıyor sıcak bedenimi
Dışım kor ateş gibi
İçimden üşüyorum
İçimden üşüyorum...