Üşüyorum Şiiri - Emre Aydın 4

Farkımda mısın bilmiyorum,
Gözyaşlarımı geceyle siliyorum,
Sessizlikle boğuşuyorum,
Sensizlikte boğuluyorum.
Kaçsam da artık saklanamıyorum.
Düşlerim uçurum, aşağı sallanıyorum,
Tut kolumdan düşüyorum.
Kalbini aç bana üşüyorum.
Kalbimin zelzelelerinde titriyorum.
Yokluğunla kurudum, çatlıyorum.
Her bahar dikenler açıyorum,
Kendi ayaklarıma batıyorum.
Bir yoku durmadan arıyorum,
Ne varsa artık görmüyorum.
Şiirler yazdığım kağıtlarla şimdi bileklerimi kesiyorum,
Ne kadar sarsam da kanıyorum,
Sineni sineme bastırmazsan yaşar mıyım, sanmıyorum.
Her aşık koşuyor maşuğuna ben sarpa sarıyorum,
Mutluluk tohumları saçan baharlarda hüzünleri karıyorum.
Asla sitemim yok sana, sadece yanıyorum,
Belki de bu ateşi cennet sanıyorum.
Bir çölde kehribar arıyorum.
Sensizlikten payımı alıyorum,
Geçmiş günahların borcunu ödüyorum.
Bir tek sen varsın artık, eminim biliyorum,
Herkesi yok etsem gözümde, seni es geçiyorum,
İmkansızlık duvarına kafamı vuruyorum,
Yine de gözlerini unutamıyorum.
Her çiçeğe senin adını koyuyorum,
Her güzelliği sana adıyorum,
Sonbaharlarımda yapraklarına kıyamıyorum,
Yağmurları yeşile boyuyorum.
Göz kapaklarıma her gece bir sen çiziyorum,
Gözlerine bakarak uyuyorum.
Yoksunluğundan köşe bıçak kaçıyorum,
Tut kolumdan düşüyorum.
Kalbini aç bana çok üşüyorum,
Çok üşüyorum...