Üşüyorum Şiiri - Zafer Zengin Etnika

Gözelere doluyor ellerim
Çocuk duası gibi
Sen gülmezsen
Gecelere doluyorum

Büyük arzusu gibi
Kan düşünsem
Can oluyor

Hani korkmuyor değilim
Issızın ellerinden
Kimse zorlamıyor beni
Kaçıp gitmelerden

Ölüyorum işte
Saatli marif takvimlerinde
Bugün poyraz varmış
Saklansam mı saçlarına
Tutunsan mı siyahına

Kopardılar düğmelerimi
Rüzgar değdi gözlerime
Yaşarması sesimden
İçli türküler söylememden

Bana deyiş söyle/Bağlama çal/Mahlazı sen

Kavun kokuyor
Masa tek kişilik hücre
İlmeğin altında sehpa/sandalye

Astılar kara kaşlı bebemizi
İçimize yazdılar ismini

| Ben adı arkadaş olsun dedim
Sen dost
Dostlar can |

Bana dokunmaz
Üşüyorum her yaz
Sığınacağım bir yer
Kaçar giderim
Dar bir boğaz
Lime lime nefesim

Eylül gelecek canım
İçimin çiçeği
Sen solmadan
Bana gitmek yok
Senden başka
Gidecek yerimde yok
Lime lime ayaklarım
Nasırlarım olmasada
Koşamayacağım

Dedinya usta
Şair işte
Şiir yazar güzelliklere

Bu bebede güzeldi
Uçup giderken içimde
Üşüyorum

| Gitti
Gülümsemesini bırakıp cebime
Kuru ekmek
İçim doymaz |

Doyamadım bana sarıldığında
Doyamadım hayatına
Geldiğin o güzel yola
Dokunmamış olsamda

| Yaşın büyümüş
Yüzün gülmüş
Sen dur
Ölüm bana gelmiş |

Gölgelik gibi yüreğin
Haziranda...

22 Haziran 2004 ' Sır yanarken'