Ne zaman elime kalemi alıp şiir yazmaya kalkışsam
Üşüyorum dokunulmamanın ıslaklığında
Alelâde kelimeler dökülüyor saçlarıma
Kırık taraklarla hafif düzeltiyorum
Islak kalıyor elbiselerim, üşüyorum
Duyguları diziyorum
Güneş yanığı damlıyor
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
her ayrılık..her yanlızlık üşütür ruhu...kaleminiz susmasın akif bey
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta