Üşüyorum Şiiri - İbrahim Şevki Karanlık

Tek başıma dolaşıyorum,
Eski hazan bahçelerinde.
Karşılaşıyorum,
Geçmişin derinliklerinde.
Kimi bir dost,kimi bir sevgiliyle.
Bir yaprak uçuyor,ayaklarımın dibinde.
Savrulmuş gidiyor,rüzgarın etkisiyle.
Yürüyorum,bahçenin içersinde.
Sonbahar yaprakları dökülüyor üzerime,
Bahçenin başka bir köşesinde;
Özdemir Asaf,
Koymuş ceketini,Lavinia'nın üzerine.
Gitme kal diyor,Lavinia,
Gitme kal...
Ben de senin adını gizleyeceğim,
Sende gitme.
Sonbahar rüzgarı,içimi ürpertiyor.
Çok uşuyorum,sarıl bana...

İlerliyorum,bahçe içersinde.
Biraz ilerde,
Agora meyhanesinde;
Bir kadın,
Çığlık çığlığa şarkı söylüyor.
Timur Selçuk piyano çalıyor.
Meyhaneye giriyorum,
İki duble rakı içiyorum.
Aklıma düşüyorsun,seni anıyorum.
Meyhaneden çıkıp seni arıyorum.
Yaprakların arasına bakıyorum,
Bulamıyorum.
Sen yoksun ya,avunamıyorum.
Yokluğuna dayanamıyorum.
Daha çok üşüyorum,
Sensizlikle daha da ürperiyorum.
Geleceğin günü bekliyorum.
Gel artık,sarıl bana;
Sonbahar rüzgarı esiyor,
Çok üşüyorum...

İlerde,pembe bir bank görüyorum.
Gidip oturuyorum.
Kolumu omuzuna atıyorum,
Başımı sana dayıyorum.
Hiç oturmadığımız banklarda,
Sana şiir okuyorum.
Elini tutuyorum,
Usulca kalkıyorum.
Hiç yürümediğimiz yollarda,
Hiç buluşmadığımız kuytularda,
El ele yürüyorum.
Sararmış yapraklara bakıyorum,
Hayallere dalıyorum.
Sonbahar rüzgarı esiyor.ürperiyorum.
Sarıl bana,çok üşüyorum...