Üşüyorum... Şiiri - Gülay Zıhna 2

Sesini duyduğum o ilk gün
Adı konulamayan bir sevinç gibiydin
Bir meltem dokunuşu vardı sesinde
Sanki baharı getirmiştin
O çocuksu masumiyetinle
Sonra poyraza döndü sesin
Arkasında karı besleyen
Soğuk ve ürkütücü bir yanlızlığa mahkum eden
Ama yinede karın içinde güneşi müjdeleyen
Bir buruk tadı vardı sessizliğimizin
Oysa şimdi sessizliğin
Kıran, döken, savuran bir fırtına gibi
Ve ben çok üşüyorum
Tıpkı sessizlikten korkan içimdeki çocuk gibi...