Üşüyen Ruh Şiiri - Akif Tütüncü

Üşüyen bir ruh gibi hayatın sislerinde kaybolmuşken
Ne haliç yalnızlığımı anlıyor, ne taşlı tarlanın toprak yolları
Ne aşkının sarhoşluğu ne de içimde çalan müziğin
Sensizlikte cam üstünde kayan hatıraların yabancılığında
Hayat merdivenlerinde sıkışıyorum
Sana olan mecburiyetimin köleliğinde
Zapt edilmeyen şiirim,çıplak ruhumun heykeli
Aynalara fışkıran ruhum oluyordun
Okyanuslara açılan gemiler gibi
Kalbime gül koyuyordun
Gülün doğurganlığında sevdam oluyordun
Gözyaşlarımı asıyordum üzerine
Elbisen oluyordu derim
Sensizlikten, ruhumun yitirilmişliğinde
Gözlerinin hüzün çivilerini yüreğime çakıp
Unutulmuş şarkıların gizeminde yüzündeki çizgileri yaşıyordum
Hayatın birkaç avuç toprağı yüzümde
Kaderimi ağaçlandırıyordum
Yaprakların yüreğime dökülür diye
Sana posta güvercinleri yolluyordum
Sözlerinin bakirliğini gidersin diye
Nasılda kanardı kanadı, bekleyişinin sessizliğinde
Pusulasız gece gezintilerinde kaybolmuşluğun yenilgisiyle
Aşkının çıkmazında yüzerdim
Yaşanmamış tüm aşklarımın bekleyişi içimde
Kalbinin anahtarsızlığı yakardı,ateş değil posta güvercinimi
Renksiz mektuplar gelirdi yüreğimin sürgününde