Eve götürün beni dediginde gün
Rüzgarin nasil sari yapraklara solgunsun demeden bozkira ayaz
Gittigi yerleri cagirip dönen ötelere sarilir söylesir dilleri sonbaharsa ne diyim
Eve götürün beni balkondaki sandalyada boncuklarini kusanmis dul ikindinin
Ne diyim ki ben duvrlar tanidigi yüzü benden yadirgayip esirgemeden
Sogumadan sicakligi minderin üstündeki beni sagiltan gölgemin
Eve götürün beni uzandigim yorgunlugu alip benden bilmez tanimazliga
Etrafimda bir efil esinti dönsün ve cercileri seker tatlisi akide
Selam söylesin bana özüm
Sözüm
Deli calgilarin ince sögütlerden calan isligi selamini söyleyip leylime
Evine götürün beni dünüm yarinimdir tüten efkar
Cocukluk iste diyen bir yeri göcebe tutsun sesim solugum
Sonra sönecekse cira öyle usuldan sönsün
Dönecekse oradan dolansin catalyola suskun bensize
…ve sesizce…
Seyfi Karaca………..Kasim / 14
Seyfi KaracaKayıt Tarihi : 14.11.2014 16:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!