Üstü Kalsın Hayat

İnsanın gelebileceği en son raddedir yalnızlık.
Bir dağın başından uzak ovalara bakmak gibi,
En derinlerde saklı inciye dokunmak gibi,
Sevgiden, iltifattan, gıpta edilmekten münezzeh,
Allah'a yakın, nefisten uzak bir yolculuk halidir o.
Haddini aşabilecekken, sınırda dimdik durmaktır o.
Elini uzatıp dokunabilecekken bulutları seyretmektir o.
Yalnızlığın acı tadını öğrenince, tiksiniyor insan baldan, şekerden.
Kendi evreninin hâkimi, Allah'ın kulusun bu mertebede.
Şükrün en azı, ama en sağlamı bu durakta mümkün olur.
Nefsinle dost olur, sohbet edersin bu zirvede.
Sevgin, sevginden doğmaz bu evrende.
Merhametin, altın tepside sevgiyi hak etmeyen herkese sunar.
Sen ve yolun... Kendin ve nefsinin kader birliği başlar.
İşte orada, ne kanat, ne el, ne kol, ne gövde gerekir insana.
Varlığınla yokluğun arasını doldurduğunu fark ettiğinde,
Mezarsız ve kefensiz ölümün lezzeti başlar.
"Beni ben öldürdüm, kabul et Rabbim," dediğinde,
Parlayan bir gönülle bakarsın zavallı dünyaya.
"Üstü kalsın" diyen bir ukalalığı, bu kez nezakete tahvil edersin.
İçinden çıktığın hayatın yanağını okşar ve son kez dersin:
"Üstü kalsın hayat... Şükrolsun Rabbime."