Üstü Kalsın Şiiri - Said Bağlan

Çamurdan evler yapardık su başlarında.
Topraktan geldiğimizden midir, toprakla oynamaktan hoşlanırdık.
Beştaş oynardık;
Seviye atladıkça on taşa, yirmi taşa çıkardık…

Sokakların hür ağasıydık.
Büyüklerimizin içine oturturcasına ay ışığında kudururduk.
Sanki yetişkin çağlarımızdaki monotonluğun öcünü peşin peşin almışız.
Hiç büyümeyecekmişçesine kan ter içinde kalıyorduk.
Ruhuna beton dökülecek bir neslin son çırpınışları gibi, hopla zıpla, bağrış çağrış kendimizden geçiyorduk…
Geç vakitte eve gelince babanın tokat manyağı, ananın ardın sıra kovaladığı olurduk.
Heyecanımızı işkenceye hiç satmadık.
O zamandandır aktüelitenin cup artasındayız.

Yalnızlığımızın bizi çemkirmesinden az önceydi.
İnsanların birbirine güç bilediği, düşman bellediği, samimiyetsizliğin zirveleşeceği günlerin arefesiymiş.
Ne bilelim…
Devri saadetimizi yaşamışız oysa, ahir zamanımızdan önce.

Kıyamet kopsa yeridir, zira günahlarımız gökdelenlerle yarışıyor.
Tamahkârlık, hırsızlardan daha çok boşaltıyor masumların cebini.
Keşlerden daha çok bağımlı olunmuş, mala ve şâna.
Mecnûnu bile kıskançlığından çatlatır, şerefsizcesine yaşama olan aşk...
"Çarkını yürütme ruleti", en büyük buluşu insanlığın…
Ticaretin, yerini insan satmaya bıraktığı pazarlar revaçta artık.
Zalimlikle övünmek marifet, iyi niyetlilik enayilik…
İmrenilecek nesi kaldı çivisi çıkmış dünyanın!

Tebdili mekânda ferahlık var…
Bilet varsa başka bir diyara, en konforlu yerinden bir bilet lütfen…
Uğruna seve seve veriyorum ömür sermayemi,
Üstü de kalsın, istemem!