Usta Öylesine İşte Şiiri - Enver Kibritoğlu

Bu gece de çok karanlık be usta,
Gözüm yüzümü bile göremiyor,
Belki de,
Gözüm yüzüme bakamıyor,
Nasıl kıydın bana diyor.

Yok be usta artık dil konuşmuyor,
Ben sustum, söz de sussun diyor,
Ama hiç susar mı hatıralar,
Konuşmak istiyor,
Dil kekeme,
Hem kekeme hem geveze,
Sen söyle usta şu hatıralara,
Unuttursun kendini,
Yokluğunun koyuluğunda,
Ne işi var aklımın zindanlarında.

Düştüm be usta, aşka takıldım düştüm,
Bir papatyanın sevmiyor yaprağına düştüm,
Seviyor, sevmiyor derken,
Kahırla kopartıldım geleceğimden,
Kimse anlayamadı be usta,
Ben seviyordum oysa.
Şimdi yerlerde zerreyim,
Vardığım yer bir uçurumun kenarı,
Rüzgarımı bekliyorum, özlediğime gideyim,

Konuşsana usta,
Çıkacak bir düzlüğü kaldı mı hayatın,
Bölünmüş bir hatırayım ben,
Ömrüme zerre zerre dağılan,
Gidiyorum işte,
İğne deliğinden geçen fırtına gibi,
Sessiz, izsiz, onsuz, kimsesiz
Gittim…
Öylesine işte…