Usta Değil Çırak Amele

Bu kaleme başlayalı tam on üç sene olmuş;
Daha dün gibi, ilk kez yazıyorum şiir;
Anneme, babama, ablama falan...

Kafiye nedir? Bilmiyorum ki,
Acemi, acemi belki kafiyesiz;
Ve sadece yüz şiir...

Yazar, şair, nedir? Bilmiyorum ki,
Bir heves uğuruna oysa, isimime şair eklenecekmiş;
Haberim, haberim yok ki...

Bir derken ikinci'yi yazdım;
İkinci derken, trafik açıldı;
Birçok, birçok yol aldım...

Ben başaramam derken bana başardın dediler;
Küçüktüm, ama bir engelliler günün de;
Beni ödüle, plakete layık gördüler...

O gün bir tek hata yapmıştım;
Telafisi, belki tekrarı olmayacak bir hata;
Bir hata, isimimi anos edip sahneye çağırdılar;
Utandım, korktum, çıkmak istemedim;
Kaymakam Şahin yanıma indi;
Plaketi bana takdim etti;
Öyle işte, öyle başladım ama;
Hep zorlu yollardan, pınarlardan geçtim...

Bir ara, bir ara kaleme küstüm;
Yazarlıktan istifa ettim, oysa ulan yazarlığın ne istifası?
Yazarlık bir iş mi? Yazarlık bir kuruluş mu?
Yazarlık gönülden gelir, yazarlık gönülün iç sesidir...
Yazarlık insanın kendine güvenidir...

Şimdiye gelir isek, bana usta yazar şair diyorlar;
Ne ustası? Daha Ankara dışı sesimi duymadı ki;
O kadar kitap yazdım, kuralına göre;
Bastıran olmadı ki...

Şu sözüm kulaklar küpe olsun;
Ben şiiri hep yazacağım ama, ama;
Yayınevi olmazsa sadece kaleme;
Deftere aktaracağım...

Şunu sakın unutmayın;
Tanıdığınız Yusuf Minnet;
Usta yazar şair değil, her zaman;
Çırak, ameledir... Amele!