Usta Şiiri - Mehmet Cıngır

Ben bir bahçıvandım sessiz ve kendi halimde
Çalışıyordum; karnım yarı aç, yarı toktu.
Çok güzel güller yetiştiriyordum bahçemde
Hiç kimsenin canında,malında gözüm yoktu.
Hangi sebeple çıkardın beni işten usta?

Sularken bahçemde ben çiçeğimi gülümü
Neden reva gördün bana yargısız ölümü?
Kuruttun denizimi,ırmağımı,gölümü
İşin en sonunda bekliyorken ödülümü
Hangi sebeple çıkardın beni işten usta?

Çıkıp en tepelere aslan gibi kükrerdin
Hani sen, hak adalet mülkün temeli, derdin?
Üç buçuk haine ödül,bana ceza verdin.
Koca usta söyle! Bu mu senin adaletin?
Hangi sebeple çıkardın beni işten usta?

Başlarını okşardım her gün ben güllerimin,
Bundan izi vardır başlarında ellerimin,
Her sabah sesini dinlerdim bülbüllerimin,
Gizi akardı şiirlerimden dillerimin…
Hangi sebeple çıkardın beni işten usta?

Gölgeler bastı bahçemi,kestin güneşimi,
Su döküp neden söndürdün yanan ateşimi?
Güller takarken yüzüme, aldın gülüşümü,
Yapıyorken ben peygamber mesleği işimi;
Hangi sebeple çıkardın beni işten usta?

Nasıl da çoğaltmışsın yalanın gölgesini,
Göster bana yaptıklarımın her belgesini.
Hazan sardı gönül bahçemin her bölgesini
Gör, her bölgeden akan hüzün şelalesini…
Hangi sebeple çıkardın beni işten usta?