Üryan Şiiri - Barbaros Çelik

Bir küçük beldede üryan geldin dünyaya,
Ve kaderin nimetleriyle tanıştın.
Sana tepeden bakanlara dün,
İktidarınla gösteriyordun rükün,
Dört bir yana koşardı atlılar,
Göğsün alabildiğine genişlerdi senin,
Bayraklar konardı burçlara kuştüyü misali,
Zafer yine sahibine teslim edilirdi,
Azıcık çağırsaydı kendine acun,
Bir ezeli ferman duyardın vicdanında,
İnne lillah ve inne ileyhu raciun,
İnsanlar....
Senden öğrendiler insanlığı,
Merhamet...
Senin her hareketinden süzülendi,
Özgürlük....
En büyüğü hakikate esaretti,
Kahramanlık...
Atının yularından bile okunan cesaretti,
Kaynak...
Gül devrinden gelen kök ve esinti.
Birgün sen,
Kendi elinle kestin kökünü,
Keser gibi bindiğin dalı,
Bir yalancı melteme kapılp gittin.
İğreti bir iklime müptela oldun,
Filiz verirken kaktüsler bile,
Sen gülistandaki gülleri soldurdun,
Kaynaktan uzakta bitevi,
Atların ayakları titredi,
Korkaklık azığını yiyedurdun,
Hürriyet dilenir oldun,
Merhamet kelimesinden soyutlu,
İnsanlığı unutmuş insanlardan.
Anla....
Rahmet çarkı,
Şuur ve şükür eliyle döner,
İşte sen üryandın ilk geldiğinde
Tutuldunda yükseltildin,
Taş kesilmiş gibi davranınca ellerin,
Geldiğin gibi üryan gittin.