Ürperen Yürek Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir akşam vaktiydi, yıldızlar karanlığı bıçaklarken,
Ay, geceye gümüş bir örtü sermişti sanki.
Deniz, usulca iç çekip dalgalanırken,
Gözlerin ufukta bir vaha gibi parıldıyordu.

Bir dağ başında dolanan yalnızlığım,
Sesine sarılıp, sana ulaşmak isterdi.
Rüzgâr, soğuk ve acımasızdı;
Ama teninle buluşacak hayaline yumuşardı.

Sen öylece bakardın ya hani,
Bir bahar sabahı gibi taze,
Gözlerinde dağların sakladığı baharlar,
Ve ben, o dağ başında senden bir iz arardım.

Ne de çok severdim o suskunluğunu,
Bir bakışınla dünya durmuş gibi…
Sanki her kelimenin ardında başka bir cennet saklıydı,
Ben o cennete ömür boyu hapis olmaya razıydım.

Gözlerin, derin ve uçsuz bir nehir gibi,
Ürperen yüreğimi sürükler bilinmeze,
Bir sevda masalı, eski bir hikaye gibi,
Varlığından bihaber, düşlerimde gizli.

Bir mavilik düşerdi gökyüzünden,
Uçsuz bucaksız bir okyanus kadar derin,
Yüreğime serilen o ince hüzün,
Ve ben, senden uzaklarda bir rüzgâr gibi serin.

Dudaklarımda adının tuzu kalırdı,
Her sözcük, bir gül bahçesinin kokusunu taşırdı.
Gecenin koynunda yanan kandiller gibi,
Sevdan, yüreğimi karanlığa ışıkla kazırdı.

Sen, uçurum kenarına serilmiş bir çiçek misali,
Uzak, ama bir o kadar yakınsın;
Sonsuz bir özlemin ortasında,
Sevdanı, umutla yoğurup dokudum kalbime.

Kelimeler susar, sesin dolanır içimde,
Ve her çağrın, sessiz bir çığlık gibi,
Bir yerlerde seni bekleyen o çocuk misali,
Karanlığa ışık arayan bir meczup gibi.

Gözlerin mi bu, yıldızları kıskandıran,
Yoksa umudumun uçsuz deryası mı?
Sonsuzun kıyısında, seni bekler dururum,
Kendi içimde kaybolmuş bir derviş gibi…