Urkuya Yenge Şiiri - Hasan Okursoy

Günler ne ki
doksan dört yaşında
urkuya yenge de gitti
günün saçları
hacı Mahmutlar kuyusunda
unutulacak şimdi

gannörü bir yokuşun başı
durmadan dürter beni
akşam
karanlığı kimi götürecek?
şimdi

hulu dayının beygiri
çoktan öldü
susuzluğu yalağında gizli
hangi yolda soluklamıştır
nerde kolanı ve gemi
kim bilir şimdi?

oğlakçılar bayırı
gannörü düzlüğü
pas tutan anılar
çözdük mü? /düğümü
çocuklar
o saklambaç oynadığımız
akşamlar
nerde kaldı? /şimdi

bir yanımız
düşleri çalınan çocuklar gibi
kalmış yalnız

hani hulu dayının
beygirindeki heybe?
içine neler saklardık
o günleri yağmur serinliğinde
kimlere yollardık

analarımızın sesinde titrek bir kandil
şimdi yansa neler verirdik

hacet dualarımızda bekleyip de
gelmeyen bir yağmur vardı
o çocuk ceplerimizden
savursak da kimse inanmazdı
o ikindiler
akşam gülüşlerimizden ayrılmazdı
her yer bağbozumu
kaldık buralarda şimdi

giden gidene
saçlarımızı sorma
kimimizde dökük
kimimizde beyaz
sarardık
bir eylül gibi

saçak altlarına aldandık
her gün büyüdükçe
üşüdük
bir güz yağmuruna tutulduk
Bekilli

yaşam ne ki
bir karpuzun çekirdeği
onu da yedik bitirdik

bu ömür dediğin ne ki
bizde de bitecek
bir gün Bekilli

anılarımız sende saklı
unutma bizi
bir de akşam yorgunluğunda
çocukluğumuz uyur
pıynar kokusunda
uyandırma Bekilli