Unutulmuş zindanların Şiiri - Gürsel Pal

Unutulmuş zindanların,
Unutulmuş esiriyim ben.
Hiç bir yerde adım okunmaz,
Yaşarken ölmüşüm ben.
Üzerimden geçen mevsimler,
Ve yaradana kaldırdığım elim var.
Hiç bir esaret tutamaz yüreğimi,
Yarına dair gideceklerim var.
Ay gökte durdukca asılı,
İsmim anılmasada hiç bir yerde,
Sanmayın ki yaşamıyorum ben
Bu kainatta ve yeryüzünde.
Unutulmuş zindanların,
Yedi kat altındayım ben.
İsmim anılacaktır elbet bir gün,
Bir şiirin bilmem kaçıncı mısrasında
Ve aralanacaktır o anda gönül kapım,
Bir sevenin gönül kapısında.
Unutulmuş bir hayatın,
Hayatın içindeyim ben.
Yitik şairler pazarında,
Durmadan yazmaktayım ben.
Sadece bende ki beni değil,
Kudusü, Kerkütü, Kıbrısı, Çanakkaleyi,
Yada bir sevginin içinde can çekişen
Her hangi bir yüreği.
Unutulmuş bir dizenin,
Her hangi bir kelimesiyim ben.
Üzerime zindanların kapısı örtülsede
Her hangilik içinde,
Telaşla,
Korkuyla,
Sevgiyle,
İnançla,
İnsan gibi insan olmak için
Yaşıyorum ben.