Unutulmuş İnsanların Mevsimi - Garib Çoban
İnsan ayrılığın acısıyla yaralı doğmuş bir yasemin çiçeği.
Yeryüzü gurbetinde kendine dokunmayan serbestlik bağından muzdarip.
Dokunma kalsın insanın kalabalık putları tenhasında geziyorum.
Her türlü bağdan kopup sığınaksızlığa düştüm.
Bende esen meltem, dalların kollarındaki bütün yuvaları alaşağı etti.
Mavi, maviydi gökyüzü
Bulutlar beyaz, beyazdı
Boşluğu ve üzüntüsü
İçinde ne garip yazdı...
Garip, güzel, sonra mahzun
Devamını Oku
Bulutlar beyaz, beyazdı
Boşluğu ve üzüntüsü
İçinde ne garip yazdı...
Garip, güzel, sonra mahzun
Sevmenin ölçüsü
Sınırı
Sevdiğine göredir,
Kimi abartıdan hoşlanır
Kimi sadelikten,
Elbette "yeri ve zamanı"
Bir de "kimliği" unutulmamalı...
Sevmek
İnsan olmanın "ilk şartıdır..."
Tebrikler Engin Bey...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta