Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Aşk bulaşmış yüreğin tek dünyası sevgili..Onun dışında her şey unutuluyor..
Sade anlatımıyla çok güzeldi.. Kutlarım içtenlikle. Saygı ile.
Tüm dünya durur kalp bir tek sevilen için atar...
Harika dizeler için sizi yürekden kutluyorum,sağlıcakla kal,her şey gönlünüzce olsun.
Yüreğinize sağlık. Güzellikler unutulmasın sadece .Kötü anlara beynime reset çekmeyi yeğliyorum.
Kutluyorum.
'Adım ne
soyadım ne
nereden gelir
nerelere giderim
kimim,kimlerdenim
herşeyi,ama herşeyi unuttum
yemeyi içmeyi
uyumayı,uyanmayı
hatta kendimi bile
bir tek seni unutmadım
unutamadım
zaten istesemde unutamam... ' Harika bir siir olmus
yapıştımı gönle aşk unutturmaz asla tebrikler
not..kota nedeniyle ekleme yapamıyorum yorumla desteğe devam dost
Kendisi unutamayan ancak ounutulanların acısını MUHTEŞEM anlatan bir şiir olmuş.
Sevgili kardeşim : Birol Hepgüler
Gönülden gelen duyguların usta bir kalemden mısralara kusursuz bir şekilde süzülmesi ile , ustalıkla yazılmış MUHTEŞEM bir şiirdi.
Severek ve gönülden isteyerek güzel bir şiire yorum yazma mutluluğuna eriştirdiğiniz için tebrik ve teşekkürlerimi iletirim.
Duygu yoğunluğunun, anafikirle bütünleşmiş olarak şiirin bütünlüğüne hakimiyeti sanat ve edebi yönden değer taşıyan eserler için vazgeçilmez bir husustur. Şiirinizi öncelikle bunun için tebrik ediyorum. Ne aşırı duygu yüklenimi ile çökmüş bir bölüm ne de duygusuz kaldığı için ayağı yere basmayan havada uçuşan bir mısra görmedim.
Duygu yükünün şiir boyunca kuvvetten düşmeyerek şiirin devamı süresince, kendini her bölümde etkili ve kusursuz bir şekilde hissettirmesi, başlı başına yeterli bir beğeni, takdir ve tebrik sebebidir.
Üstelik bu şiir, sanat ve edebi yönden özel değer taşıyan çok güzel bir eserdir. Kimsenin şüphesi olmasın ki gereken ilgiyi görecektir.
Severek altına yorum yazdığım bu güzel şiiriniz için tebriklerimi lütfen kabul buyurunuz. Daima böyle güzel eserlerin altına imza atacağınıza olan inancımla sevgi ve saygılarımı sayfanıza bırakıyorum.
Şiir ve güzellikleri yazan kardeşimin kalemi daim olsun. Hep güzellikleri yazsın. İlham perisi hep yanıbaşınızda olsun.
Yüzünüzde gülümseme, kalbinizde mutluluk ve yuvanızda huzur hiç eksilmesin. Kardeşime sevgi ve saygılarımı sunuyorum. Her şey sizin ve sevdiklerinizin gönlüne göre olsun.
İrfan Yılmaz - TEKİRDAĞ.
bir tek seni unutmadım
unutamadım
zaten istesemde unutamam...
çok güzeldi...........
saygılar
yürekten dökülen dizeler.....sevgilerimle..
Yürekten süzülen içten sevgi dizeleri... Tebrik ederim...
Bu şiir ile ilgili 16 tane yorum bulunmakta