Unutmanın İzinde Şiiri - Uğur Kağan

Aynı kentin iki ayrı yamacında
aynı yaraya dokunuyorduk;
birbirine varmayan yolların
gizli bir acısı vardır,
biz onu her sabah yeniden taşıyorduk.

Sen, karanlığa inat ışığını çoğaltan,
yoksul ama onurlu bir umudun içinden geçiyordun;
gülüşün, kentin tüm ağırlığına rağmen
ayakta kalabilen insanlara benziyordu.
Ben ise kalabalığın içinde,
suskunluğu kalbinde büyüten
o sıradan ama kırılgan insanlardan biriydim.

Biliyorduk:
Bizim sevgimiz, görünmez ama ağır bir yük taşırdı;
kimse fark etmezdi ama
en sessiz köşelerde varlığını hissettirirdi.
Birbirimize yaslanmaya kalksak
ömrümüzün tüm çatlakları ortaya dökülürdü,
yine de saklıyorduk
içimizde, kimse bilmeden.

Sonra günler sertleşti,
gökyüzü ağırlaştı sanki.
Sokaklar, rüzgarı kesen duvarlar gibi
üstümüze kapandı.
Kader, bizi aynı anda
iki farklı yola sürükledi.
Sen ileriye doğru yürüdün,
ben kendime bile anlatamadığım
bir eksikliğin içine düştüm.

Ve anladık:
Unutmak bir seçim değil,
zorunlu bir yoldu bizim için.
Bu sözü duymak bile
kalbimizin en derin yerinde
sessiz bir kırılma bıraktı.
Ama kabul ettik;
çünkü bazen kalbin istediği
hayatın izin verdiği değildir.

Yine de bil:
Bizi ayıran şey
sevgimizin azlığı değildi;
dünyanın üzerimize bıraktığı
ağırlıktı.
Biz, birbirine yaklaşmak isteyen
ama yaklaşırsa kırılacağını bilen
iki sessiz yarayız artık.

Şimdi rüzgar,
senin adını taşır her gece bana.
Ben duymuyormuş gibi yaparım,
ama içimde bir yer
o adı duyunca hala ürperir.
Sen belki başka bir sabaha uyanırsın,
ben aklına bile gelmem
ama bir an durup
gözlerin boşluğa dalarsa
oraya sığan sessizlikte
benim izim durur.

Ve bil ki…
Biz, unutmayı seçenlerden olmadık;
unutmaya zorlananlardık.
O yüzden git benden,
ben de senden gitmiş gibi görüneyim;
ama içimizin bir köşesinde
kimseye söylemediğimiz bir gerçek kalsın:
Biz, birbirimizi kaybederek değil,
birbirimizi severek yalnızlaştık.