Unutmanın Hikayesi Şiiri - Muhammed Seçkin

Şimdilerde seni görmenin ihtimali bir hayli düşük,
Sahi gerçekten sonumuz bu şekilde mi olacaktı.
Bu aklımla dönsem geriye eğer, sana daha çok mu sarılırdım,
yoksa gözlerine sonsuza kadar mı bakardım bilmiyorum.

Aslında hangi rengi sevdiğini ve tuttuğun takımı unuttum,
Bunlara ek olarak gülüşünü ve ellerini de unuttum.
Ne çok severdim işaret ve orta parmağının arasını öpmeyi

Çok ilginç ki, bana seslenişin hala kulağımda.
Zor bir ihtimal ama seni bir kere daha göreceğime inanıyorum,
Muhtemelen son görüşüm olur.
Ve kesinlikle sen önümde yürüyor olursun,
Yanında en az bir kız arkadaşın olur,
Son dönemeci dönünce sen,
Gözlerim bir daha seni bu dünyada göremeyecektir.
Neden görsün ki?
Ama yanına gelseydim o an,
Tanrıya seslenirdim; yağmur istiyorum tanrım!
Öyle bir yağmur yağsın ki, o köşenin altında yağmur dinene kadar duralım,
Dakikalar boyunca durmak zorunda kalalım.

Sen yanımdayken ben hayattaki her şeyi unutmaya başlarım yine,
kahretsin, elimde olan bir şey değil bu.
Yaşadığım anları sana anlatmaya başlarım, en zevk aldığım şey bu olmalı.
Ama paha biçilemez tek bir şey varsa o da şu olurdu;
sen konuşurken dudaklarına bakmak.
On saniye konuştuğunu varsayalım; 8 saniye dudaklarına, 2 saniye gözlerine bakardım.
Gözlerine bakmak ise mucizeye şahitlik etmek...

Saçlarının konusunu açmak istemiyorum; sen biliyorsun.
Ha son bir şey; odanın balkonu en az senin kadar güzel.