Sessizliğe emanet ettim adını,
Bir rüzgârın gölgesinde kaybettim.
Ne yazdımsa silindi zamanla,
Unutmak isterken, sana dönüp ezberledim.
Bir beyaz gül soldurdun avuçlarımda,
Kokusunu taşıdım mevsimlerce.
Aynı yerden filiz verdi yine,
Ve ben her seferinde biraz daha kanadım.
Ben,
Nisyani...
Unutmayı unutan bir yaralı kalem,
Her mısrada biraz daha sen olan,
Ve kendine bile yalan söyleyen.
Kayıt Tarihi : 29.6.2025 18:40:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
nisyani
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!